της Ελεωνόρας Ορφανίδου
Για τη ζωή και το σεξ έχουν εκφρασθεί και άλλες απόψεις, για το Χόλιγουντ, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Το μέγεθος μετράει.
Μεγάλες παραγωγές, μεγάλοι σταρ, μεγάλες ταινίες, μεγάλοι προϋπολογισμοί, μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες, μεγάλες πρεμιέρες... Ο,τι δεν είναι μεγάλο χάνεται, ακόμη και αστέρια πρώτου μεγέθους, αν δεν κάνουν μεγάλες επιτυχίες: ο Κέβιν Κόστνερ ξέρει και πολλοί άλλοι είναι σε καλό δρόμο για να μάθουν -ειδικά αυτό το καλοκαίρι, όπου σταρ είναι η ταινία και όχι ο πρωταγωνιστής. Η εποχή που η Νόρμα Ντέσμοντ του «Σάνσετ Μπούλεβαρντ» έλεγε με θράσος «Εγώ είμαι μεγάλη, οι ταινίες είναι μικρές» έχει περάσει, διότι στη μεγάλη οθόνη οι θεατές πηγαίνουν να δουν το «Matrix reloaded» και όχι τον Κιάνου Ριβς. Και θα πήγαιναν ακόμη κι αν πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Ντακ.
Η εποχή που το Χόλιγουντ «πούλαγε» τα καλοκαίρια τις ταινίες του Τομ Κρουζ, της Τζούλια Ρόμπερτς και του Μελ Γκίμπσον έχει περάσει. Τώρα, προσφέρει κατευθείαν το «Terminator 3: Η εξέγερση των μηχανών», το «Αγγελοι του Τσάρλι: Δράση πέρα από τα όρια» και το «Χουλκ» και οι θεατές σπεύδουν, χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση την παρουσία της Ντρου Μπάριμορ.
Αντιθέτως, ήρθε η εποχή που οι σταρ έχουν ανάγκη τις ταινίες, τα λεγόμενα «μπλοκμπάστερ», για να ανεβάσουν τις δικές τους μετοχές. Δεν είναι τυχαίο που μια τηλεστάρ, η Τζένιφερ Ανιστον, κρατάει φέτος τα πρωτεία της δημοτικότητας και όχι κάποιο από τα τρανταχτά ονόματα του σινεμά. Ούτε φυσικά η επιστροφή της Ντέμι Μουρ μετά από χρόνια απουσίας, μέσω των «Αγγέλων του Τσάρλι», είναι άσχετη με το γεγονός ότι χρειαζόταν μια μεγάλη εμπορική επιτυχία για να ξαναποκτήσει το επιθυμητό μέγεθος «big» στον κόσμο του μεγάλου θεάματος.
Η ίδια, βεβαίως, όπως και οι συμπρωταγωνίστριές της, δήλωσε στη «Βογκ» ότι δεν είδε τους «Αγγέλους» ως το ιδανικό μέσο για να επιστρέψει στην κορυφή, αλλά είναι φανερό ότι πολύ δύσκολα, μετά από τόσα χρόνια απουσίας και αρκετές αποτυχίες, θα μπορούσε να κάνει μόνη της μια ταινία «γκραν σουξέ». Αυτό δυσκολεύονται ήδη να το κάνουν άλλοι, και καλύτεροι και πιο μεγάλοι αυτή την εποχή στην αμερικανική αγορά. Πολλά θα είχε να πει ακόμη και ο Χάρισον Φορντ, που απλώς διέσωσε το «Υποβρύχιο Κ 19». Τώρα, προσπαθεί να σταθεροποιήσει τις υψηλές μετοχές του, κάνοντας μια αστυνομική κωμωδία, το «Hollywood homicide».
Δεν φτάνουν μόνο τα ταλέντα
Οι μεγάλες εμπορικές ταινίες του καλοκαιριού δεν χρειάστηκαν σταρ, αλλά μάνατζερ και διαφημιστές. Είχαν πίσω τους μια καλή ιστορία και μπροστά τους ένα κλίμα προσμονής. Σαν αυτό για τον «Εξολοθρευτή νούμερο 3», που δεν χρειάζεται ούτε τον Κάμερον ως σκηνοθέτη (που όντως δεν τον σκηνοθετεί), ούτε τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ (που, όμως, τον υποδύεται). Αντιθέτως, όλοι λένε ότι ο Σβαρτζενέγκερ χρειαζόταν την ταινία, καθώς οι τελευταίες του δουλειές δεν πήγαν καλά εισπρακτικά. Ετσι, αν και μεγάλος για τέτοια κόλπα, ο Αρνί επέστρεψε, σαν το ρομπότ του, τον Τ-800, για να σώσει τον εικοσάχρονο πια Τζον Κόνορ από τα δόντια του θηλυκού εξολοθρευτή που εξουσιάζει όλες τις μηχανές, την Τερμινάτριξ.
Οσον αφορά τους μικρότερους, ο Γουίλ Σμιθ, που έπαιξε καλά τον Μοχάμεντ Αλι στην ομώνυμη ταινία (αλλά η ταινία δεν πήγε), περιόρισε την υποκριτική του δεινότητα για να τα καταφέρει στα ταμεία, παίζοντας στο σίκουελ του «Bad boys», ενώ η Αντζελίνα Τζολί περιφέρει στα ταμεία την Λάρα της.
Αυτή την περίοδο, οι μόνοι σταρ που στέκονται δίπλα στις ταινίες, και πάντως όχι πάνω απ' αυτές, είναι οι Ράσελ Κρόου, Νικόλ Κίντμαν, Τομ Κρουζ, Τζούλια Ρόμπερτς και Ντένζελ Ουάσιγκτον. Κι ακόμη και γι' αυτούς, πολλοί λένε ότι δεν είναι σαν Κλαρκ Γκέιμπλ, Μέριλιν Μονρό, Οντρεϊ Χέμπορν και Γκάρι Κούπερ που ξεδίπλωναν μπροστά στις κάμερες όχι μόνο τα υποκριτικά τους ταλέντα αλλά και την λαμπερή προσωπικότητά τους. Η άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι οι συγκρίσεις ευνοούν τους νεότερους, που είναι πιο ταλαντούχοι και μπορούν να ανταποκρίνονται σε ένα λιγότερο αθώο κοινό. Και κάποιοι άλλοι, μέσα από τον λαμπερό κόσμο του σταρ σίστεμ, υπενθυμίζουν ότι έχουμε όλοι μπερδευτεί πάρα πολύ από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα μαγικά πλάσματα των μίντια από τα αυτοφυή λαμπερά πρόσωπα των πραγματικών σταρ. Κι εκεί, στο μέσον, κάνουμε, και οι μεν και οι δε, σταρ τις ταινίες.
Η εποχή που το Χόλιγουντ «πούλαγε» τα καλοκαίρια τις ταινίες του Τομ Κρουζ, της Τζούλια Ρόμπερτς και του Μελ Γκίμπσον έχει περάσει. Τώρα, προσφέρει κατευθείαν το «Terminator 3: Η εξέγερση των μηχανών», το «Αγγελοι του Τσάρλι: Δράση πέρα από τα όρια» και το «Χουλκ» και οι θεατές σπεύδουν, χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση την παρουσία της Ντρου Μπάριμορ.
Αντιθέτως, ήρθε η εποχή που οι σταρ έχουν ανάγκη τις ταινίες, τα λεγόμενα «μπλοκμπάστερ», για να ανεβάσουν τις δικές τους μετοχές. Δεν είναι τυχαίο που μια τηλεστάρ, η Τζένιφερ Ανιστον, κρατάει φέτος τα πρωτεία της δημοτικότητας και όχι κάποιο από τα τρανταχτά ονόματα του σινεμά. Ούτε φυσικά η επιστροφή της Ντέμι Μουρ μετά από χρόνια απουσίας, μέσω των «Αγγέλων του Τσάρλι», είναι άσχετη με το γεγονός ότι χρειαζόταν μια μεγάλη εμπορική επιτυχία για να ξαναποκτήσει το επιθυμητό μέγεθος «big» στον κόσμο του μεγάλου θεάματος.
Η ίδια, βεβαίως, όπως και οι συμπρωταγωνίστριές της, δήλωσε στη «Βογκ» ότι δεν είδε τους «Αγγέλους» ως το ιδανικό μέσο για να επιστρέψει στην κορυφή, αλλά είναι φανερό ότι πολύ δύσκολα, μετά από τόσα χρόνια απουσίας και αρκετές αποτυχίες, θα μπορούσε να κάνει μόνη της μια ταινία «γκραν σουξέ». Αυτό δυσκολεύονται ήδη να το κάνουν άλλοι, και καλύτεροι και πιο μεγάλοι αυτή την εποχή στην αμερικανική αγορά. Πολλά θα είχε να πει ακόμη και ο Χάρισον Φορντ, που απλώς διέσωσε το «Υποβρύχιο Κ 19». Τώρα, προσπαθεί να σταθεροποιήσει τις υψηλές μετοχές του, κάνοντας μια αστυνομική κωμωδία, το «Hollywood homicide».
Δεν φτάνουν μόνο τα ταλέντα
Οι μεγάλες εμπορικές ταινίες του καλοκαιριού δεν χρειάστηκαν σταρ, αλλά μάνατζερ και διαφημιστές. Είχαν πίσω τους μια καλή ιστορία και μπροστά τους ένα κλίμα προσμονής. Σαν αυτό για τον «Εξολοθρευτή νούμερο 3», που δεν χρειάζεται ούτε τον Κάμερον ως σκηνοθέτη (που όντως δεν τον σκηνοθετεί), ούτε τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ (που, όμως, τον υποδύεται). Αντιθέτως, όλοι λένε ότι ο Σβαρτζενέγκερ χρειαζόταν την ταινία, καθώς οι τελευταίες του δουλειές δεν πήγαν καλά εισπρακτικά. Ετσι, αν και μεγάλος για τέτοια κόλπα, ο Αρνί επέστρεψε, σαν το ρομπότ του, τον Τ-800, για να σώσει τον εικοσάχρονο πια Τζον Κόνορ από τα δόντια του θηλυκού εξολοθρευτή που εξουσιάζει όλες τις μηχανές, την Τερμινάτριξ.
Οσον αφορά τους μικρότερους, ο Γουίλ Σμιθ, που έπαιξε καλά τον Μοχάμεντ Αλι στην ομώνυμη ταινία (αλλά η ταινία δεν πήγε), περιόρισε την υποκριτική του δεινότητα για να τα καταφέρει στα ταμεία, παίζοντας στο σίκουελ του «Bad boys», ενώ η Αντζελίνα Τζολί περιφέρει στα ταμεία την Λάρα της.
Αυτή την περίοδο, οι μόνοι σταρ που στέκονται δίπλα στις ταινίες, και πάντως όχι πάνω απ' αυτές, είναι οι Ράσελ Κρόου, Νικόλ Κίντμαν, Τομ Κρουζ, Τζούλια Ρόμπερτς και Ντένζελ Ουάσιγκτον. Κι ακόμη και γι' αυτούς, πολλοί λένε ότι δεν είναι σαν Κλαρκ Γκέιμπλ, Μέριλιν Μονρό, Οντρεϊ Χέμπορν και Γκάρι Κούπερ που ξεδίπλωναν μπροστά στις κάμερες όχι μόνο τα υποκριτικά τους ταλέντα αλλά και την λαμπερή προσωπικότητά τους. Η άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι οι συγκρίσεις ευνοούν τους νεότερους, που είναι πιο ταλαντούχοι και μπορούν να ανταποκρίνονται σε ένα λιγότερο αθώο κοινό. Και κάποιοι άλλοι, μέσα από τον λαμπερό κόσμο του σταρ σίστεμ, υπενθυμίζουν ότι έχουμε όλοι μπερδευτεί πάρα πολύ από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα μαγικά πλάσματα των μίντια από τα αυτοφυή λαμπερά πρόσωπα των πραγματικών σταρ. Κι εκεί, στο μέσον, κάνουμε, και οι μεν και οι δε, σταρ τις ταινίες.
7 - 13/07/2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου