JAMAL

H έκθεση “Ο Δρόμος του Μεταξιού» (13 Ιανουαρίου - 14 Φεβρουαρίου 2016 στο Μουσείο Μπενάκη), είναι η ποιητική μεταφορά, στον καμβά του Jamal,  της συνάντησης   της   Δύσης με την Ανατολή στον προβιομηχανικό κόσμο.  Είναι επίσης η δημιουργική προβολή  της  αγάπης του  προς τους πολιτισμούς που ανέδειξαν την ομορφιά, τη δύναμη και την πνευματικότητα του ανθρώπου. Σημείο εκκίνησης του έργου του είναι ο περίφημος δρόμος της αρχαιότητας και των νεότερων χρόνων που συνέδεσε εμπορικά κόσμους με διαφορετικό πολιτισμικό φορτίο και  πολιτικοκοινωνικές ετερότητες.

 Ο Jamal ακολουθεί στη ζωή και το έργο του  την ίδια διαδρομή.  Προέρχεται από την Ανατολή αλλά είναι ενσυνειδήτως κοσμοπολίτης. Ζει και δημιουργεί στη Δύση  υπηρετώντας με την τέχνη του την πολιτισμική συνάντηση και επιμένοντας στη δυνατότητα αυτή. Επιμένει επίσης σε ποιητικές εικόνες, στη δύναμη και την ομορφιά της μνήμης, στο ιστορικό συνεχές. 

Μεταφέρει στο σήμερα όλο το αγωνιώδες, υπαρξιακό  φορτίο του ανθρώπου μαζί με την ποιητική του υπόσταση και την αγάπη του για την ελευθερία. Τα πολλά πρόσωπα της Κίνας,  τα νερά της Μεσογείου, τα άλογα της διαδρομής του μεταξιού, όλα αγαπημένα θέματα του καλλιτέχνη,  κινούνται μεταξύ του μύθου και της Ιστορίας, σε μια διαδρομή από τη Δύση προς την Ανατολή και πάλι πίσω. Σε ένα ταξίδι στο χωροχρόνο. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος «αυτός είναι και ο ρόλος του καλλιτέχνη, να μπαίνει μέσα στο χρόνο κι όχι να μπαίνει ο χρόνος μέσα του».

10η Μέρα: Κοιτώντας τον κ. Αλί Χαϊδάρι στα μάτια

10η Μέρα:Κοιτώντας τον κ. Αλί Χαϊδάρι στα μάτια



της Ελεωνόρας Ορφανίδου



Ένας άνθρωπος, δεμένος και κρεμασμένος με τα χέρια ψηλά, τρέμει από απόγνωση. Ξαφνικά, μια εσωτερική έκρηξη τον απομακρύνει με έναν υπέροχο εικαστικά τρόπο από το μαρτύριο και το άθλιο του τώρα, για να τον μεταφέρει στην παιδική του ηλικία και στο κρέμασμα με συρματόσκοινο σ' ένα στύλο ηλεκτρικού – ένα παιδάκι που αιωρείται ευτυχισμένο στον ουρανό του μακρινού Αφγανιστάν.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Μαζωμένος μόλις μας έχει συστήσει στην ταινία του “1Οη μέρα”, τον Αλί Χαϊδάρι, έναν αφγανό πρόσφυγα που επιχείρησε να συναντήσει το ευρωπαϊκό όνειρο και βρέθηκε να λαθροβιεί στην Αθήνα.

Στην “άλλη” πόλη, εκεί που οι αστοί δεν περπατούν ποτέ και που οι μικροαστοί την προσπερνούν αποστρέφοντας βιαστικά το βλέμμα από τις “μαύρες τρύπες” της.

Ο ήρωας του Μαζωμένου μας ξεναγεί στη διαδρομή ως εδώ. Αφγανιστάν , Ιράν, Τουρκία: μια περιπέτεια που κατά τον αδαή κ. Χαϊδάρι πιθανόν και ν' άξιζε τον κόπο, γεμάτη τραγικότητα και ωμές κινηματογραφικές εικόνες.

Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης κοιτά είναι ο τρόπος του Αλί. Δεν είναι μόνο η ντοκιμενταρίστικη κινηματογραφική γλώσσα που χρησιμοποιεί, μετρούν και οι προθέσεις. Ο Μαζωμένος μας κάθισε απέναντι για να κοιτάξουμε επιτέλους πέρα από το γνωστό καροτσάκι του σούπερ μάρκετ με τα σκουπίδια από τους κάδους (μου θυμίζει πάντα ότι ο δυτικός άνθρωπος στους πολιτισμικά διαφορετικούς παραχωρεί μόνο τα σκουπίδια του) τον άνθρωπο που ως κοινωνία του έχουμε αρνηθεί ακόμη και το βλέμμα μας.

Στο πλαίσιο αυτό κινηματογραφεί μοναδικά μια ακραία για τη Δύση θρησκευτική τελετή απολύτρωσης, την Αζούρα, με το αυτομαστίγωμα των πιστών μουσουλμάνων να ορίζει την ταινία του διαπερνώντας σε διαφορετικούς χρόνους την αφήγηση του ήρωα που καθορίζεται από την θρησκευτικότητα του.

Όντως κοιτάμε. Όσο αντέχει ο καθένας, τον ήρωα να αλληλεπιδρά επιτέλους με το περιβάλλον και να εξομολογείται ανέστιος πια, διότι δεν υπάρχει δυνατότητα γυρισμού, ότι δεν του αρέσαμε και θέλει να επιστρέψει πίσω.

Γι αυτό και σ όλη την ταινία γυρνάει συνέχεια στη μοναδική πατρίδα που του έχει απομείνει: την παιδική του ηλικία.

Αλλά παραμένει μαζί μας, συνεχίζοντας στην υπέροχη σκηνή του φινάλε να κουβαλάει το καροτσάκι του στην πολύβουη πόλη: βιώνοντας (κι αυτός κι εμείς) το θάνατο του ευρωπαϊκού ονείρου.



Η ταινία 10η μέρα του Βασίλη Μαζωμένου προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου.

“Να με θυμηθώ”:The Beckett project

    Δεν είναι εύκολο να φανταστείς τις προσμονές, τις ματαιώσεις, την ακινησία, όλα τα αδιέξοδα των ηρώων του Μπέκετ σε οπερετικό λιμπρέτο. Κι όμως συμβαίνει στας Αθήνας.

    Η Ομάδα Oper(O) , νέοι καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους των παραστατικών τεχνών το τόλμησαν και τα παρουσίασαν χθες το βράδυ στο θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, στην πολυμεσική παράσταση “Αναμονή για τη νύχτα”.

Με στόχευση την έκφραση της δικής τους αγωνίας στην Αθήνα του 2013 αναζήτησαν τον Μπέκετ και τα σκοτεινά αδιέξοδα των ηρώων του κάνοντας προβολή της δικής μας σημερινής ακινησίας και προσμονής στο μπεκετικό σύμπαν.

Η αφηγήτρια εναλλάσσεται με την mezzo-soprano Εριφίλη Γιαννακοπούλου σε μονολόγους απ' όλο το έργο του Μπέκετ: Ένας εξαιρετικός λυρισμός διαχέεται μέσα στη σκοτεινιά των προτάσεων “Όλη μέρα , κάθε μέρα, περιμένω να εμφανιστεί, να επιστρέψει” ή “ Κοίταξα τον τοίχο για λίγο κι είπα να κλείσω τα μάτια. Όταν τα ξανάνοιξα δεν υπήρχε πια τοίχος. Με περίζωνε η απεραντοσύνη του κενού. Ήρθε η ώρα που κατάλαβα. Δεν έχω κανέναν”.

    Στη σκηνή υπάρχουν η μουσική (ως υπόμνηση του χρόνου) κι ο λόγος. Και ο κύριος συνομιλητής του σκοτεινού αυτού λυρισμού εν ακινησία: μια τεράστια τρισδιάστατη κατασκευή του Μανόλη Χάρου.

Ένα σκηνικό Τέλους στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Τέχνης για να φιλοξενήσει την αιώνια πάλη του έσω κόσμου μας με τη λογική και τον περιβάλλοντα χώρο. Όταν η ηρωίδα απεκδύεται το φόρεμα – κουκούλι που την καθηλώνει η ελπίδα γίνεται μια ανθρώπινη δυνατότητα.

“Μια παράσταση που δανείζεται αυτόνομα καλλιτεχνικά έργα, τους αλλάζει χρήση και τα επανατοποθετεί σε ένα καινούριο πλαίσιο. Μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής, μιλάμε για αξίες και ιδανικά -ίσως χαμένα- με τα πιο λυρικά μέσα, δημιουργώντας έτσι ένα «κακοφορμισμένο» ποίημα που η εναντίωση σ’ αυτό θα μας κρατήσει ζωντανούς...”

Ειρήνη Γεωργαλάκη σκηνοθέτης της παράστασης.

Διανομή

Mezzo-soprano: Εριφίλη Γιαννακοπούλου
Πιάνο: Λουίζα Κουλά
Κρουστά: Παναγιώτης Κολιαβασίλης, Παναγιώτης Ζιάβρας
Κλαρινέτο-μπάσο κλαρινέτο: Κώστας Τζέκος
Σοπράνο και άλτο Σαξόφωνο: Μπάμπης Βλάχος
Φλάουτο: Ζαχαρίας Ταρπάγκος
Βιολί: Θεόδωρος Μουζακίτης
Τσέλο: Δημήτρης Τραυλός
Κοντραμπάσο: Δημήτρης Τίγκας
Live electronics: Αλέξανδρος Δρόσος

Συντελεστές
Σύλληψη – Ιδέα – Δραματουργία : Oper(O)
Διεύθυνση ορχήστρας: Γιώργος Ζιάβρας
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Γαλενιανός - Γιώργος Ζιάβρας
Electronics: Αλεξανδρος Δρόσος
Επιμέλεια κίνησης: Pauline Huguet
Βοηθός Χορογράφου: Pierre Magendie
Εικαστική επιμέλεια: Μανώλης Χάρος, Φράνκα Παπανδρέου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Ηχοληψία: Ηλίας Φλάμμος
Μονταζ: Ξενοφώντας Λατινάκης, Γιώργος Διδυμιώτης
Γραφίστας: Αφροδίτη Σπυροπούλου
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Μυτιληναίος
Επικοινωνία: Κατερίνα Αποστολοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Μαντώ Μελαχροινού

από Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013έως Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Πέμπτη-Σάββατο-Κυριακή, ώρα 21.00

O Red Hulk ζει ανάμεσα μας

HATS ON

 

Υπάρχουμε κι εμεις: οι σινεφίλ που αγαπάμε  στα short films,   όλη αυτή την  υπόμνηση της νεανικότητας  (της δικής μας και)  της τέχνης,  τα μετέωρα βήματα ενός δημιουργού από το μέλλον και τέλος  τις υπέροχες ιστορίες τους. Σε δέκα λεπτά εχεις  ζήσει έναν μεγάλο έρωτα ή έναν πόλεμο, ή ένα ταξίδι στον Άρη ή όλα μαζί. How big is short;

Χθες το βραδυ,  σε αβάν πρεμιέρ στο Δαναό, της οδού Κηφισίας, είδαμε την «Alina Hatson» της Βενετίας Ευριπιώτου, την  ιστορία –με αρχή, μέση και τέλος-ενός κοριτσιού που αγαπάει τα καπέλα (εξ ου και το Hatson).  Καπέλα με πουλιά, λουλούδια, πούλιες, πέπλα, ακόμη και με κεράκια γενεθλίων.  Με ένα τετοιο καπέλο στο κεφάλι, η πρωταγωνίστρια Γιούλικα Σταφιδά ηττήθηκε κατά κράτος  από τις επιλογές της  και τον Γιώργο ( Γιώργο Νικολαϊδη).

Τα υπόλοιπα επί σκηνής, γιατί το ταινιάκι θα βγει στις 28 Σεπτεμβρίου στις αίθουσες κι αξίζει την ευκαιρία των μεγάλων, να το δουν δηλαδή τα μάτια χωρίς την προκατάληψη του short. Μια κανονική κοπέλα σε μια κανονική ταινία προσφέρει μαθήματα διαχείρισης κρίσεων για κανονικούς ανθρώπους. Α και  αυτογνωσία και αισιοδοξία και  χαρά.

 Τα στοιχεία της ταινίας

«Alina Hatson» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας μικρού μήκους της δημιουργού του διεθνώς βραβευμένου Counting Happiness, Βενετίας Ευριπιώτου.

 Η Γιούλικα Σκαφιδά στο ρόλο της Αλίνας Hatson, ενσαρκώνει μια συναρπαστική νέα γυναίκα που εμπνέει, αναζητά, κι επιθυμεί με πάθος. Ένα πρωινό γεμάτο χρώμα, μουσική, εκπλήξεις και, φυσικά, καπέλα –το σήμα κατατεθέν της ηρωίδας- φέρνει στη ζωή της μια συναισθηματική ανατροπή. Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να την κάνει να λυγίσει, γιατί ξέρει ότι η ζωή φοράει το καπέλο που εσύ θα της βάλεις.

 Η ταινία γυρίστηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, που προσκάλεσαν πέντε βραβευμένους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν από μία ταινία ο καθένας με θέμα: «Καλοκαίρι στην Αθήνα: Φόβος και Ελπίδα», στο πλαίσιο του για το 3^ου Athens Open Air Film Festival.

 Η πρεμιέρα της ταινίας της Βενετίας Ευριπιώτου, “Alina HATson” θα πραγματοποιηθεί σε κοινή προβολή και των πέντε ταινιών, στον κινηματογράφο Odeon -Όπερα 1, στο πλαίσιο των προβολών του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» στις 28 Σεπτεμβρίου και ώρα 17:30.

 Σενάριο και σκηνοθεσία Βενετία Ευριπιώτου

Διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Μουσική Γιώργος Μαγούλας

Μοντάζ Κώστας Μακρινός

Διευθύντρια Παραγωγής Έλενα Σιάμπου.

 

http://www.youtube.com/watch?v=JDIqGXRPQU0

Η πολιτική έργο τέχνης

Με καθυστέρηση ενός μήνα, την οποία οι εμπλεκόμενοι σχολίασαν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ανακοινώθηκε σήμερα το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών- Επιδαύρου από τον διευθυντή του Γιώργο Λούκο: “Κάλλιο αργά παρά ποτέ”, είπε και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, του οποίου η "Πρώτη Υλη" παρουσιάζεται και φέτος στο Φεστιβάλ, πρόσθεσε «προτείνω του χρόνου να δώσουμε στον κ. Λούκο, μερικές ώρες μόνο για να δούμε  τί θα κάνει...».

“Καταβλήθηκε προσπάθεια να μη μειωθεί η επιχορήγηση του Φεστιβάλ Αθηνών, και είναι κατά τι μεγαλύτερη από πέρυσι”, δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας, ενώ ο Γιώργος Λούκος ανακοίνωσε ένα προϋπολογισμό κατά τι... μικρότερο. Πέρυσι η επιχορήγηση ήταν περίπου 2.907.000 ευρώ, φέτος 2.700.000.

“Μπορεί να πάει και 3 εκατομμύρια” πρόσθεσε ο υπουργός αποκαθιστώντας την... τιμή της αριθμητικής.

Εν τω μεταξύ η παρέμβαση του Μιχαήλ Μαρμαρινού προς τον υπουργό, με την οποία του ζήτησε να μην θεωρεί οτι όλα είναι εύκολα και γίνονται από το τίποτα , άναψε τη συζήτηση μεταξύ του κ. Τζαβάρα και του καθηγητή του Παντείου Γιώργου Βέλτσου.

“Να κάνουμε την πολιτική έργο τέχνης – η πολιτική ειναι τέχνη της διαχείρισης των συμβόλων και καποια στιγμή να ξανασκεφτούμε με νεα νοήματα τις παλιές ιδέες” , σχολίασε τις αιτιάσεις προς την πολιτική που ακούστηκαν στην αίθουσα του 2ου ορόφου του Μουσείου Μπενάκη,  ο κ΄Τζαβάρας. O κ Βέλτσος αφού τον ευχαρίστησε για τη... διδαχή σχολίασε οτι “Θέματα αποφάσεων της τελευταίας στιγμής , όπως αυτή του διορισμού νέου διευθυντή του Εθνικου θεάτρου(μετά την παραίτηση Χουβαρδά δεν έχει ορισθεί αντικαταστάτης)  δεν τιμούν ούτε την πολιτική ούτε το υπουργείο του".

Ο κ. Τζαβάρας απάντησε οτι δεν όρισε διάδοχο του κ. Χουβαρδά από διακριτικότητα, έως την τυπική παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού. Όσον αφορά την καθυστέρηση ορισμού του Δ.Σ όμως αποδέχθηκε την κριτική. “Δεν είμαι εδώ για να θεραπεύω πάσα νόσο. Είμαι βουλευτής Ηλείας και ο Πρωθυπουργός μου ανέθεσε τα συγκεκριμένα καθήκοντα... Είμαι προϊστάμενος της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού. ...δυστυχώς» τόνισε.

Η συζήτηση άνοιξε,  σε ζητήματα λαϊκής κυριαρχίας, πολιτικής και δημοκρατίας, με το Η πολιτικη ως έργο τέχνης , να πλανάται στον 2ο όροφο και στη συνέχεια στα πηγαδάκια στο αίθριο.

    Όσον αφορά το αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι του Φεστιβάλ, λόγω της δυσοίωνης οικονομικής κατάστασης προκρίθηκε, όπως ειπώθηκε,  η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και πέραν των καταξιωμένων , η ενίσχυση νέων δημιουργών. Στο θέατρο, το δραματολόγιο ειναι πλουραλιστικό, από το ομηρικό έπος έως το ευρωπαϊκό δράμα και το μουσικό θέατρο. Μεγάλη θεματική του, ο άνθρωπος απέναντι στην σταδιακή εξοικείωση με το κακό του φασισμού, του καταναλωτισμού και των οικονομικών συμφερόντων. 

Α, ναι, ανακοινώθηκε επίσης οτι στο Ηρώδειο θα τραγουδήσει η Πάτυ Σμιθ. Ποιός δεν θα πάει;

http://www.youtube.com/watch?v=CWF_SzeCxZY

Αγαπώντας τους Mop Mop- An amateur in Six dogs

 


  Έχω βρεθεί σε συναυλίες στο Σέντραλ Παρκ και στο Γουέμπλεϊ , στο ΟΑΚΑ και στο Τέρα Βάιμπ, στην Αίθουσα του Παρνασσού και στο Μέγαρο Μουσικής. Ο χώρος μετράει: αλλιώς ακούς Μπετόβεν στη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου ο ήχος συνοδοιπορεί με το περιβάλλον αλλιώς στην αίθουσα του Ολύμπια , όπου απαιτείς η μουσική να νικάει την αίθουσα, να σε βγάζει από αυτήν.

Το Σάββατο 13 Απριλίου ήμουν στο Six dogs. Όχι ως θεατής του live των Mop Mop αλλά ως μέρος της ομάδας που τους έφερε και επιχείρησε να τους γνωρίσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Μέτραγε ο χώρος, μέτραγε η μουσική τους , μέτραγε και η προσπάθεια να κάνεις τους ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Μια διαδικασία που οι επαγγελματίες του είδους την ξέρουν και την ακολουθούν και οι ερασιτέχνες όπως εγώ προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε αυτό,ο ερασιτεχνισμός μου δηλαδή, αλλά στο τέλος, σαφέστατα αγάπησα εγώ τους Mop Mop, κι εκείνο το βράδυ στο Six Dogs πέρασα υπέροχα με το Isle of magic και τις άλλες μουσικές τους. Με τους αυτοσχεδιασμούς και το δήθεν μπλαζέ ύφος του Αντρέα Μπενίνι όταν τραγούδαγε αυτή τη “μπάσταρδη” τζαζ του, με τον Ανδρέα και το Δημήτρη, τους ανθρώπους της Groove production , ερασιτέχνες  μόνο στον τρόπο που αγαπούν τη μουσική, με τον Xandra-art και την Αλεξάνδρα  Κατσαρού και τις υπέροχες φωτογραφίες τους.

Και κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο ο χώρος, οι μουσικές ή οι μπύρες. Στις συναυλίες μετράει κι ο τρόπος που κοιτάς. Αυτό που κουβαλάς απ΄ το σπίτι σου προσερχόμενος και το δένεις με τα τραγούδια και τους ανθρώπους.