Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Δεν έχει τον Θεό του



Ο σκηνοθέτης του «Μπόρατ» παρουσιάζει μια νέα ταινία που σαρκάζει τις θρησκείες
Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ (oimouses.blogspot.com)

Ο Τόμας Τζέφερσον, εκ των θεμελιωτών του αμερικανικού έθνους και τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ, θεωρούσε τους φάρους πιο χρήσιμους από τις εκκλησίες και δεν δίστασε να το πει δημοσίως, το 1776, τότε που συνέτασσε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.

Πέρσι, ο διάσημος αμερικανός κωμικός Μπιλ Μάερ υπενθύμιζε στους συμπολίτες του ότι η θρησκεία δεν ήταν ούτε κατά τον Τζέφερσον, ούτε κατά τον Φραγκλίνο θεμέλιο του έθνους.

Οι αντιδράσεις τους μαζί με άλλα πολλά έγιναν ταινία, το «Religulous», την οποία σκηνοθέτησε ο δημιουργός του «Μπόρατ», Λάρι Τσαρλς. Και σε λίγες μέρες θα προβληθεί στη χώρα μας.

Ο Μάερ, ένας τύπος που αυτοσαρκάζεται για το ρεκόρ υποψηφιοτήτων που έχει στα τηλεοπτικά βραβεία ΕΜΜΥ αλλά χωρίς να έχει πετύχει καμία νίκη, ταξιδεύει σε θρησκευτικά κέντρα στην Αμερική και αλλού και αφού ανακαλύπτει ό,τι πιο φανατικό ή πιο περίεργο υπάρχει σε θρησκευτικό εκπρόσωπο των βιβλικών θρησκειών, του παίρνει συνέντευξη ή τον προβοκάρει.

«Ανθρωπος που έζησε μέσα σε ψάρι; Φίδι που μιλάει; Τα πιστεύετε αυτά;» ρωτάει κάποιον εμφανώς όχι συνηθισμένο ιερωμένο και εισπράττει απαντήσεις για τον Ιωνά και τον όφι που προκαλούν γέλιο αν μπορείς να αντιληφθείς ότι βλέπεις μια ταινία, δήθεν θρησκευτικό ντοκιμαντέρ, της οποίας οι δημιουργοί είχαν στόχο, με βάση τον δικό τους αγνωστικισμό, να καταδικάσουν ή να γελάσουν με τα θρησκευτικά άκρα.

Χριστιανοί κάθε προτεσταντικής υποκατηγορίας, μορμόνοι, ρωμαιοκαθολικοί, εβραίοι φανατικοί, σαϊεντολόγοι και μουσουλμάνοι σατιρίζονται μέσα από την προβοκάτσια του Μάερ, ο οποίος επιλέγει για συνομιλητές του κάτι απίστευτους τύπους που λένε ό,τι να 'ναι: από το ότι μπορούν να «σώσουν» τους γκέι, μέχρι ότι αποτελούν τη μετενσάρκωση του Ιησού ή ότι η Αλάσκα είναι ο τόπος στον οποίο θα ζήσουν μετά τη Δευτέρα Παρουσία οι καλοί χριστιανοί.

Δεν του γλιτώνει του Μάερ ούτε η μάνα του, μια εβραία που μεγάλωσε έναν γιο με τα ρωμαιοκαθολικά πιστεύω του πατέρα του για να γίνει τελικώς αγνωστικιστής. Ο Μάερ δεν στέκεται μόνο στην αμερικανική ιδιαιτερότητα: στο θεματικό, αλά Ντίσνεϊ, πάρκο της Γέννησης στο Ορλάντο, στο θρησκευτικό κέντρο των Μορμόνων, το Σολτ Λέικ Σίτι ή στο μουσουλμανικό γκέι μπαρ «Habibi Ana».

Φτάνει έως το Βατικανό και την Ιερουσαλήμ, αλλά και στο πιο διάσημο δημόσιο Βήμα του Δυτικού Κόσμου, στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου, μόνο και μόνο για να γράψει με την κάμερά του τα πιο τρελά πράγματα που μπορεί ν' ακούσει ή να δει κανείς από εκπροσώπους θρησκειών! Οπως έναν Μορμόνο που είναι σίγουρος ότι στο Μισούρι θα είναι ο Παράδεισος μετά τη Δευτέρα Παρουσία ή έναν σαϊεντολόγο που είναι πεπεισμένος ότι τα Θέιταν (από το ελληνικό θήτα), οι ψυχές δηλαδή, υπήρχαν τρισεκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ το σύμπαν μόνο κάτι δισεκατομμύρια χρόνια.

Στο Βατικανό βιντεοσκοπεί δύο ιερείς που γελούν με τις διδασκαλίες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας περί Κολάσεως. Φραγκισκανός μοναχός τού λέει ότι η Βίβλος επιτρέπει την ομοφυλοφιλία και ένας προτεστάντης πάστορας, πρώην ομοφυλόφιλος, τον ανατρέπει, υποστηρίζοντας ότι είναι ειδικός στο να τη θεραπεύσει. Ενας άλλος υποστηρίζει ότι έχει βρει το γονίδιο που δημιουργεί τη συγκεκριμένη «ανωμαλία». Σατανιστές ιερείς, ραβίνοι και ιμάμηδες προσφέρουν επίσης άφθονο γέλιο με τις υπερβολές ή τις ανοησίες τους.

Οι Μάερ και Τσαρλς εισέπραξαν θετικές κριτικές για την ταινία τους. Ο διάσημος Ρότζερ Εμπερτ των «Chicago Sun Times» παραβλέπει τη βασική αντίρρηση, ότι δηλαδή κατέταξαν τον κόσμο σε δύο μόνο ομάδες, θρησκευόμενους και μη, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν φανατικοί, και επικροτεί την ιδέα και την εκτέλεσή της υπό την οπτική της σάτιρας. Το σίγουρο, λέει, είναι ότι γελάς, αν και μπορείς εύκολα και να τη μισήσεις: Αν αφορά τη θρησκεία σου ή αν την πάρεις στα σοβαρά...*