"Το πιο τέλειο ρομπότ είναι ο άνθρωπος"

Ο Ελληνοκύπριος Ανδρέας Προκοπίου μάς εξηγεί πώς έδωσε ζωή στα «Robots»

της Ελεονώρας Ορφανίδου

Ο Μίτσιο Κάκου, αμερικανός επιστήμονας που γράφει εκλαϊκευμένα επιστημονικά βιβλία, στο έργο του «Οράματα του μέλλοντος» αναλύει τις προσπάθειες που γίνονται στο ΜΙΤ, το διασημότερο τεχνολογικό ινστιτούτο του κόσμου, για την κατασκευή του τέλειου ρομπότ. Πώς θα είναι αυτό;

Η απάντηση των επιστημόνων είναι αφοπλιστικά απλή: «ανθρώπινο».

Στο σινεμά όλα τα καλά ρομπότ, από τον «Πόλεμο των άστρων», και το «Blade runner» έως την «Τεχνητή Νοημοσύνη» το έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, ακόμη κι όταν η εμφάνισή τους είναι στερεότυπα «ρομποτική». Εναν τέτοιο «ρομποτόκοσμο» παρουσιάζει και η ταινία «Robots», ένα καρτούν που θα προβληθεί τις επόμενες ημέρες και στη χώρα μας, με πρωταγωνιστές τις φωνές των Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Χάλε Μπέρι, Ρόμπιν Γουίλιαμς και Μελ Μπρουκς. Ο Ρόντνεϊ , ο πρωταγωνιστής του, ρομπότ που ζει σε έναν κόσμο στον οποίο τα ρομπότ έχουν έως και παιδιά, κυνηγάει όπως όλοι οι άνθρωποι το όνειρό του. Οπως το κυνήγησε και ένας εκ των δημιουργών του, ο Ελληνοκύπριος character animator, Ανδρέας Προκοπίου, με τον οποίο συνομιλήσαμε για τα όνειρα και την επιστήμη, την τέχνη και την τεχνολογία, όλα έργα ανθρώπων που απλώς δανείζουμε στις μηχανές, παρά τις προσπάθειες του ΜΙΤ και όλων των άλλων διάσημων τεχνολογικών ινστιτούτων του κόσμου.

Το όνειρο του Ανδρέα Προκοπίου, πριν αρχίσει να δίνει ζωή και όνειρα στο ανύπαρκτο, δεν ήταν να πάει στο Χόλιγουντ. Στη μακρινή Αυστραλία όπου γεννήθηκε και στο χωριό Αγρός της Κύπρου όπου μεγάλωσε, δεν δικαιούνταν να έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Ομως στα δεκάξι του ένας φίλος που σπούδαζε animation του έδειξε ότι μπορεί να σχεδιάζει φιγούρες σε έναν απλό οικιακό υπολογιστή. «Με ξετρέλανε η ιδέα», εξομολογείται τώρα, «και άρχισα στον ελεύθερο μου χρόνο να ασχολούμαι συστηματικά με το σχέδιο». Μετά θήτευσε ένα χρόνο σε ένα ινστιτούτο τέχνης στη Λευκωσία, ετοίμασε ένα portfolio με τις δημιουργίες του και προσγειώθηκε στη Φλόριντα, σε ένα πανεπιστήμιο, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα στο όνειρο. Τέσσερα χρόνια σπουδές, σχεδιασμός ηλεκτρονικών παιχνιδιών και αμέσως μετά το μεγάλο άλμα, η ταινία «Ice age: Στα χρόνια των παγετώνων».

«Είναι», μας είπε, «τόσο δύσκολο να δώσεις ζωή! Η κίνηση δεν φτάνει. Πρέπει να φτιάξεις έναν χαρακτήρα από το μηδέν, με κινήσεις που θα ενισχύουν το προφίλ του και θα ταιριάζουν με τη φωνή που θα του δανείσεις. Η δουλειά είναι πολυσύνθετη, γι' αυτό και ένα καλό καρτούν χρειάζεται χρόνια για να γίνει. Για το Robots, μόνο η ομάδα σχεδίασης, δούλεψε επί δύο χρόνια. Οι χαρακτήρες που σχεδιάσαμε είναι μοναδικοί, και μολονότι μεταλλικοί έχουν μια μοναδική κίνηση, περπατούν, μιλούν, χαμογελούν όπως εμείς, δεν έχουν καμία σχέση με τη βαριά κίνηση των ρομπότ όπως τα ξέρουμε. Η ταινία πρωτοπορεί σε αυτό, όπως και στην τεχνολογία, καθώς έγινε εκμεταλλευόμενη όλη αυτή την επανάσταση που έφερε η τεχνογνωσία». Σημείο σταθμός στο animation όπως το ξέρουμε σήμερα, η ταινία «Toy story» που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από υπολογιστές. Συμφωνεί ο κ. Προκοπίου με την αποστρατεία του σκίτσου; Αν και οπαδός των νέων τεχνολογιών, ομολογεί: «Είναι πάντα ωραίο να υπάρχει το animation σαν σκίτσο. Υπάρχουν τεχνοτροπίες και μια αίσθηση στα σκίτσα οι οποίες μόλις τώρα άρχισαν να κατασκευάζονται και από τους υπολογιστές, παρά τη γενικότερη τρομακτική πρόοδο. Αλλά η επανάσταση έγινε και άρεσε στον κόσμο. Τι τους άρεσε; Οτι όλα έγιναν πιο ρεαλιστικά. Το σκίτσο όμως είναι σκίτσο, και ήδη κάποιες μικρές εταιρείες επιστρέφουν σε αυτό, σε συνδυασμό πάντα με τις νέες τεχνολογίες». Οσον αφορά τη θέση του μέσα σε αυτό τον φοβερό τεχνολογικό κόσμο, ο animator από τον Αγρό της Λακατάμιας δεν έχει να σκεφτεί πολλά πράγματα: «Δουλεύω σε μια σαγηνευτική δουλειά. Κι αν σας αρέσουν τα "Robots", πού να δείτε και το "Ice Age 2" που ετοιμάζουμε τώρα. Εκεί να δουν θαύματα τα μάτια σου!» Περισσότερα δεν λέει, διότι υπάρχει και ο ανταγωνισμός, αφήστε δε που νιώθει πολύ περήφανος για τα ρομπότ του και θέλει να τα δει το κοινό. «Μην γράψετε μόνο για τις τεχνικές», τονίζει, «τα Robots είναι μια ιστορία που γραφόταν οκτώ χρόνια. Και δεν μιλάει μόνο για μηχανές. Κατά βάση μιλάει για ανθρώπους»!

7 - 10/04/2005