80 χρόνια ΟΣΚΑΡ
«ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ» |
Τι διαφορά έχουν τα Οσκαρ από τα βραβεία του Φεστιβάλ του Σάντανς;
Καμία, απαντούσαν πέρυσι στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» κορυφαία στελέχη της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας: «Ολοι βραβεύουν το "Brokeback mountain" και επαινούν το "Little miss sunshine"»! Με τη διαφορά ότι το Σάντανς είναι φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου και δικαίως βραβεύει μια ανεξάρτητη ταινία! Δεν θα βράβευε ποτέ το «Μπεν Χουρ». Τα Οσκαρ όμως στ' αλήθεια έπαψαν να απονέμονται στα στούντιο και το σινεμά που αυτά αντιπροσωπεύουν;
Αν υπάρχει μια αφετηρία στη στροφή αυτή προς τους ανεξάρτητους είναι σίγουρα το 1996, τότε που η αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου διά των Οσκαρ απέρριψε τον εαυτό της! Εκείνη τη χρονιά, στο σόου των σόου της αμερικανικής βιομηχανίας θεάματος, το μοναδικό φιλμ που εκπροσωπούσε τα μεγάλα στούντιο στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας, δείχνοντας και τις νέες τάσεις, ήταν το «Τζέρι Μαγκουάιρ» με τον Τομ Κρουζ!
Απέναντί του, ο «Αγγλος Ασθενής», το «Μυστικά και ψέματα», το «Φάργκο» και ο «Σολίστας», όλες ταινίες χαμηλού σχετικά κόστους και μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, οι οποίες έκλεψαν βραβεία και εντυπώσεις, αφήνοντας για το «Τζέρι Μαγκουάιρ» ένα Οσκαρ β' αντρικού ρόλου.
Το 1996, έγραψαν οι μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, κατέστη σαφές ό,τι διαφαινόταν από τις αρχές της δεκαετίας: η Ακαδημία κινηματογράφου άλλαζε σιγά σιγά μαζί με τη σύστασή της και... γούστα. Αυτά τα μέλη, που γαλουχήθηκαν στην πλειονότητά τους επαγγελματικά τη δεκαετία του '60 και πήραν καλλιτεχνικά ρίσκα, δεν θα βράβευαν ποτέ με έντεκα Οσκαρ το «Μπεν Χουρ», πόσο περισσότερο τις ταινίες που συντηρούν τα multiplex και απευθύνονται στο κατεξοχήν κινηματογραφικό κοινό, δηλαδή των νέων μεταξύ δώδεκα και είκοσι πέντε ετών!
Οι ανεξάρτητοι βγήκαν στο προσκήνιο, οι αγγλόφωνες παραγωγές από τη Βρετανία και την Αυστραλία σάρωσαν, ώσπου τα στούντιο απάντησαν με τα λεγόμενα Oscar movies. Κοινώς, αγκάλιασαν ανεξάρτητες παραγωγές που μύριζαν από μακριά ότι έχουν πιθανότητες να περπατήσουν πάνω στο κόκκινο χαλί του «Κόνταν θίατερ», και κατασκεύασαν δικές τους ταινίες που είχαν τα νέα χαρακτηριστικά, ρίχνοντας νερό στο κρασί του κέρδους!
Οι παραγωγοί αρκέστηκαν σε λιγότερα εισιτήρια, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί περιόρισαν τις αμοιβές τους και όλοι προσδοκούσαν την υποψηφιότητα και το βραβείο για να μεγιστοποιήσουν στο μέλλον την επένδυσή τους.
Αν δεν υπήρχαν οι χρυσές προσδοκίες των Οσκαρ, κάποιες απ' αυτές τις ταινίες δεν θα γίνονταν ποτέ, ομολογούν άνθρωποι της βιομηχανίας, προσθέτοντας μάλιστα ότι οι περισσότερες δεν θα γίνονταν με τον προϋπολογισμό και τους σταρ μιας μεγάλης παραγωγής και βεβαίως δεν θα διανέμονταν στις περισσότερες και καλύτερες αίθουσες της Αμερικής. Διότι το σύστημα των στούντιο δεν ευνοεί συνήθως τις καλλιτεχνικές ταινίες, εκτός κι αν πιστέψει στη δυνατότητα επιστροφής με έναν τρόπο, της επένδυσης. Και το κύρος των Οσκαρ δεν φέρνει μόνο εισιτήρια, αλλά και τη μελλοντική απόσβεσή του, σε δόξα, τιμές και χρήματα για παραγωγούς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς που φεύγουν από την τελετή με το χρυσό αγαλματάκι!
Πόσο ακριβοπληρωμένη θα ήταν σήμερα η Σαρλίζ Θερόν αν δεν έπαιρνε είκοσι κιλά και μηδέν χρήματα για να παίξει στο πολύ φτηνό αλλά καλλιτεχνικό «The monster», επενδύοντας στο Οσκαρ; Ή η Χάλι Μπέρι στο «Χορό των τεράτων»; Και ποια πιθανότητα θα είχε ο εξαιρετικά ταλαντούχος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν να γίνει αστέρι πρώτου μεγέθους αν δεν γυρίζονταν ταινίες σαν τον «Καπότε»; Κανένας δεν θα τον έκανε πρωταγωνιστή σε μπλοκμπάστερ!
Γι' αυτό, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι σινεφίλ, που σνόμπαραν και το Χόλιγουντ και τα Οσκαρ, ξανακοιτούν το θεσμό που προτείνει και βραβεύει εκτός από τα αναμενόμενα και ταινίες σαν τα φετινά «Ο Λαρς κι η κούκλα του», «Η εξιλέωση», «Charlie Wilson's war», «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», «Νο country for old men», «Μάικλ Κλέιτον», «There will be blood». Ταινίες εντός εισαγωγικών μικρές, για να μπορούν να ανταγωνιστούν την πραγματικά μικρή υποψήφια, το «Juno»!
7 - 10/02/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου