Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στον παραληρηματικό κόσμο του θεάματος, ούτε ο έρωτας, ούτε το χρήμα: ο μικρόκοσμος των ανθρώπων με τα φανταχτερά κοστούμια ζει για τη στιγμή που θα ανάψουν τα φώτα της σκηνής.
Κι αυτο φαίνεται στο «Μουλέν Ρουζ», που θα προβάλλεται από την ερχόμενη Παρασκευή.Σταρ της ταινίας του Μπαζ Λούρμαν, η Νικόλ Κίντμαν βεβαίως. Μαζί της, όμως, περιμένει να ανέβουν οι κουίντες και να ακουστεί η πρώτη μουσική νότα από την ορχήστρα άλλος ένας μικρόκοσμος, των ανθρώπων που περιφέρονται γύρω από την πρώτη χορεύτρια και τον κλόουν, θαμπωμένοι από το φως που εκπέμπουν τα χιλιάδες λαμπιόνια και τη ζωή που ξετυλίγεται στο ημίφως των παρασκηνίων τα ξημερώματα. Αυτός ο «άλλος κόσμος» της συνωμοσίας του 20ού αιώνα, που έρχεται μαζί με το ηλεκτρικό ρεύμα, τραγουδάει και χορεύει μέχρι τελικής πτώσεως, ντύνεται προκλητικά, ρίχνει το γάντι στον άγγλο ποιητή Κριστιάν, που διαπιστώνει έκπληκτος ότι οι βικτοριανές αρχές του δεν έχουν καμία θέση στο λαμπερό νέο κόσμο που εκπροσωπεί το διάσημο παρισινό καμπαρέ και η χορεύτριά του, η Σατίν.
Η οποία σαν την Λουίζ Βέμπερ, την περίφημη Γκουλί (goulue: φαγού) του Λοτρέκ, αγκαλιάζει με τα χέρια της τον έναν της μηρό και επιδεικνύει τις μακριές, λεπτές της γάμπες και τα φανταχτερά της εσώρουχα, κάτω από τις πολυποίκιλτες φούστες της, κάνοντας ολόκληρο το καμπαρέ να ζαλίζεται από επιθυμία και πόθο. Αυτό το «Μουλέν Ρουζ», της πρωτοπορίας, του Λοτρέκ, και του κανκάν, το «Μουλέν Ρουζ» του 1890 το κουβαλάει ο Λούρμαν στο σήμερα, γεμίζοντάς το αναχρονισμούς, χρώματα και μουσικές του τώρα. Θα μπορούσε να αποτύχει οικτρά αλλά δεν απέτυχε. Κι αφού ζάλισε το κοινό του με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της μουσικής και των φώτων έβαλε τα σημερινά κορίτσια να φορούν τα κορσάζ της Σατίν πάνω από τα τζιν τους και να ξανατραγουδούν το «Diamonds are a girl's best friend», παράλληλα με το «Lady Marmalade» της Κριστίν Αγκιλέιρα.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα ποια θα ήταν η επιρροή της μόδας χωρίς το σινεμά. Από την εποχή που τα κοστούμια της Μέρι Πίκφορντ ράβονταν από τη μητέρα της έως τους κορσέδες της Νικόλ Κίντμαν που έγιναν από το σχεδιαστικό δίδυμο Catherine Martin-Angus Strathie, οι γυναίκες μιμούνταν το στιλ της Μάρλεν Ντίτριχ, της Βερόνικα Λέικ, της Τζιν Χάρλοου, της Πόλα Νέγκρι, της Γκρέτα Γκάρμπο, της Οντρεϊ Χέπμπορν, της Τζέιν Φόντα, της Μπριζίτ Μπαρντό και της Μαντόνα. Λίγα έχουν αλλάξει, η ουσία για το κοινό παραμένει η ίδια: θέλει να μιμηθεί τα είδωλά του. Οσον αφορά τους άντρες, ράβονταν σαν τον Κλαρκ Γκέιμπλ και... ακόμη φορούν την γκαμπαρντίνα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τις μεγαλύτερες αλλαγές στον τρόπο που οι άνθρωποι ντύνονταν και χτενίζονταν τις έφεραν οι ταινίες εποχής.Το «Οσα παίρνει ο άνεμος», που αναφέρεται στην περίοδο του αμερικανικού εμφυλίου, είναι η ταινία που επηρέασε περισσότερο απ' όλες το χώρο της μόδας, μαζί με τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», τα κοστούμια του οποίου φιλοτέχνησε η «δική μας», Θεώνη Ολντριτζ. Μόδα του 2002Για το «Μουλέν Ρουζ» οι επιρροές είναι εύκολα αναγνωρίσιμες στα περιοδικά μόδας και στις μπουτίκ. Τα χρωματιστά μποτίνια με τα κορδόνια, τα μπλουζάκια με τα παλαιομοδίτικα πλην άκρως αποκαλυπτικά κορσάζ, τα βικτοριανά βολάν, οι κορσέδες που από εσώρουχα γίνονται μπλουζάκια, οι σκουρόχρωμες σέξι δαντέλες και τα μακριά κολιέ, το κόκκινο χρώμα της φωτιάς σε ρούχα και παπούτσια. Διάσημοι οίκοι μόδας και εταιρείες καλλυντικών «αντιγράφουν» το ντύσιμο, το μακιγιάζ και τα μαλλιά της Σατίν, προτείνοντας στις γυναίκες του 21ου αιώνα να αφήσουν τα ταμπού στα καμαρίνια και να 'ρθουν στο μαγικό κόσμο τους, όπου οι κοινωνικές τάξεις δεν υφίστανται, όλα είναι υπόθεση χρημάτων, ακριβώς όπως στη μεγάλη σάλα του κανκάν.Μια από τις πολυβραβευμένες σχεδιάστριες κινηματογραφικών κοστουμιών, η Εντίθ Χεντ, όταν κέρδισε το 1954 το Οσκαρ για τα κοστούμια της ταινίας «Σαμπρίνα», δήλωσε ότι έπρεπε να το μοιραστεί με τον Ζιβανσί, που έντυσε την πρωταγωνίστριά της, Οντρεϊ Χέπμπορν. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αναγνώριση του Χόλιγουντ προς τα μεγάλα γαλλικά ατελιέ. Οπως ήταν και η ευκαιρία του Ζιβανσί να γνωριστεί με το αμερικανικό κοινό, που λάτρεψε τα άψογα καπέλα και τα μαύρα φορέματα της ηθοποιού. Μετά τη «Σαμπρίνα», η Χέπμπορν δεν ξαναφόρεσε ρούχα που δεν υπέγραφε ο διάσημος σχεδιαστής.Ο Ζιβανσί δεν ήταν φυσικά ο πρώτος. Πριν από αυτόν αλλά και μετά, όλοι οι μεγάλοι της υψηλής ραπτικής, οι οποίοι κατάλαβαν τη δύναμη του σελιλόιντ, σχεδίασαν για τον κινηματογράφο.* Η πρώτη σχεδιάστρια κοστουμιών για το σινεμά ήταν η μαμά της Λίλιαν Γκις, που έφτιαξε το 1915 τα ρούχα της κόρης της για τη «Γέννηση ενός έθνους» του Γκρίφιθ.Οι δημιουργίες της δεν επηρέασαν τα πλήθη αλλά δεν έγινε το ίδιο το 1946 με το φόρεμα που σχεδίασε ο Γάλλος Ζαν Λουί για τη Ρίτα Χέιγουορθ, στη «Γκίλντα».* Το 1951 ο Κριστιάν Ντιόρ σχεδίασε το νέο λουκ της Μάρλεν Ντίτριχ και τα κοστούμια της για το σινεμά. Τη μιμήθηκε όλη η Αμερική.* Μεγάλη ήταν και η απήχηση στα λαϊκά στρώματα, των ρούχων που σχεδίασε ο Οσκαρ ντε λα Ρέντα, ενώ ο Μπαλμέν άφησε τα δικά του αποτυπώματα με κοστούμια για 73 ταινίες!!* Ο Πάκο Ραμπάν, η Μέρι Κουάντ ακόμη και οι Ιβ Σεν Λοράν και Τζιάνι Βερσάτσε σχεδίασαν για το σινεμά με επιτυχία.* Ο Γκοτιέ σχεδίασε για τις κινηματογραφικές εμφανίσεις της Μαντόνα κι έγινε ο αγαπημένος σχεδιαστής της νεολαίας.* Αντιθέτως, απέτυχε η μεγάλη κυρία της μόδας, η Κοκό Σανέλ. Τα κοστούμια της για την Γκλόρια Σβάνσον το 1931 δεν έγιναν trendy.* Εν αντιθέσει με τα ρούχα της Χέπμπορν στο «Πρόγευμα στου Τίφανι», της Φάροου στον «Υπέροχο Γκάτσμπι», της Στριπ στο «Πέρα από την Αφρική» και φυσικά τη φούστα μίντι της Φέι Ντάναγουεϊ στο «Μπόνι και Κλάιντ». Σήμερα, η Νικόλ Κίντμαν με τους κορσέδες της είναι σε πολύ καλό δρόμο. Αν μη τι άλλο, τα μποτίνια της είναι ήδη trendy.
ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ
ART & ΘΕΑΜΑΤΑ - 04/11/2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου