της Ελεωνόρας Ορφανίδου
Αν του Ντέιβιντ Μπόουι του πήγαινε το '76 γάντι ο ρόλος του εξωγήινου στην ταινία του Νίκολας Ρεγκ «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη», του Μικ Τζάγκερ το 2002 του ταίριαξε γάντι ο ρόλος του προαγωγού στην ταινία «Συνοδός κυριών» του Τζορτζ Χίκενλουπερ, που παίζεται αυτές τις ημέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες.
* Τι γίνεται με τους σταρ της μουσικής, όταν περνούν στο σινεμά; Μερικές φορές θαύματα, λέει ο πιο γνωστός αμερικανός κριτικός Ρότζερ Εμπερτ, που εκθειάζει τον αρχηγό των «Ρόλινγκ Στόουνς» για την υποκριτική του δεινότητα σε μια ταινία την οποία ούτως ή άλλως θεωρεί από τις καλύτερες της χρονιάς. Πρωταγωνιστής είναι ο Αντι Γκαρσία, αλλά ο Τζάγκερ κάθε άλλο παρά απαρατήρητος περνά, σε ένα φιλμ για τα ανθρώπινα «θέλω» και «χρειάζομαι», τα οποία δεν συμπίπτουν πάντα, και για την αγάπη που δεν είναι η μαγική απάντηση σε όλα τα ερωτήματα της ζωής.* Θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα, πολλοί σταρ του πενταγράμμου πέρασαν στο σινεμά χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος πέρα από εμπορικές σκοπιμότητες και μάρκετινγκ, αφήνοντας πίσω τους ταινίες που καταναλώθηκαν όπως το ποπ κορν. Για να μιλήσουμε με παραδείγματα, ταινία είναι και το «Spice world» με τις όμορφες και τσαχπίνες Spicegirls να περιοδεύουν, να βάφονται και να κάνουν γκριμάτσες στο φακό! Πέραν αυτού, όμως, σχεδόν όσο τίποτα ήταν και η ταινία «Σταυροδρόμια» της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, με θέμα «πώς μια 14χρονη με καλή φωνή μπορεί να γίνει σταρ». Οι μεγάλοι κολοσσοί πουλούν σε διάφορες μορφές (cd, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, βιβλία) τα πετυχημένα προϊόντα τους, εμπορική δραστηριότητα καθόλου πρωτόγνωρη, από την εποχή ακόμα που ο Ελβις Πρίσλεϊ έστελνε εκατομμύρια θαυμαστές του στους κινηματογράφους για να δουν το «Love me tender», απ' όπου και το πασίγνωστο τραγούδι. Ποτέ δεν εκτιμήθηκε ως ηθοποιός, αλλά έως το 1969 είχε γυρίσει 32 ταινίες , όλες εμπορικά πετυχημένες, διότι ως προϊόν ήταν αναγνωρίσιμο και εξαιρετικά αποδεκτό από το κοινό που τρελαινόταν με τη μουσική του και τη σκηνική του παρουσία. Σε αυτή τη διαπλοκή στηρίχτηκε, στην αρχή, και η καριέρα στο σινεμά του Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος όμως έδωσε σαφώς καλύτερα δείγματα γραφής κάνοντας κατ' εξοχήν ταινίες στις οποίες χρειαζόταν και να παίξει: Δεν τον είδαμε στο σινεμά μόνο για να τον ακούμε να τραγουδάει, πράγμα που ούτως ή άλλως δεν έκανε στον «Ανθρωπο με το χρυσό χέρι», ή στο «From here to Eternity». Τον είδαμε όμως στη «Συμμορία των 11», και για όλα του τα χαρίσματα στην «Υψηλή κοινωνία» του Τσαρλς Γουόλτερς.* Στον αντίποδα, στάθηκε ο Ντέιβιντ Μπόουι, συμμετέχοντας τουλάχιστον στην αρχή σε ταινίες που χαρακτηρίσθηκαν «καλτ», χωρίς να μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι ακόμη και σε αυτή την κινηματογραφική σχέση υπάρχει το εμπορικό στοιχείο: Ο καλλιτέχνης φέρνει στις αίθουσες το κοινό του. Ακόμη και οι Who μάζεψαν τον κόσμο τους στις αίθουσες κάνοντας το '79 το «The kids are allright». Ο Μπόουι, εκτός από τον «Ανθρωπο που έπεσε στη γη», μια ταινία σύμβολο της εναλλακτικής κουλτούρας των '70, έκανε και το «Absolute beginners», στο οποίο έπαιζε και ο Ρέι Ντέιβις των Kings, το «The hunger» του Τόνι Σκοτ μαζί με την Κατρίν Ντενέβ (ήταν και οι δύο βαμπίρ) αλλά και το «Ολοι θέλουν την ησυχία τους», μια μετριότητα στην οποία συμπρωταγωνίστησε με το αστέρι της χιπ χοπ, Γκόλντι.* Η ροκ σκηνή έχει και άλλους κινηματογραφικούς σταρ, ο Στινγκ είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εκτός από τα δεκάδες μικρά αλλά και μεγάλα περάσματα που έκανε σε ταινίες, ενδιαφέρον έχει να θυμηθούμε, ως χαρακτηριστική του ταλέντου του, τη σχετικά πρόσφατη συμμετοχή του στις «Δύο καπνισμένες κάννες» του Γκάι Ρίτσι.* Το '84 μπαίνει στον κινηματογράφο και ο αυτοαποκαλούμενος «Καλλιτέχνης» που ήταν γνωστός ως «Prince», με το «Purple rain», μια αυτοβιογραφική ταινία με πολλή μουσική και φυσικά το διάσημο ομώνυμο τραγούδι. Ο Prince δανείζεται πάλι ένα τραγούδι του για να γυρίσει το '86 το «Under the cherry moon» (παίζει και η Κρίστι Σκοτ Τόμας) και το '90 κάνει το «Graffiti bridge».* Αρκετά χρόνια πριν -κι ας μη το παραδέχεται για να μη προδώσει τα λίφτινγκ της- περνάει στο σινεμά η Σερ, μια τραγουδίστρια που έβλεπε την καριέρα της, μετά το φοβερό «Ι got you baby» που ερμήνευσε μαζί με τον Σόνι Μπόνο, να σβήνει. Οχι μόνο ανέκαμψε μουσικά, αλλά το υποκριτικό της ταλέντο τής έφερε στο σκρίνιο του σπιτιού της το αγαλματάκι του θείου Οσκαρ: «Η εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ», «Οι μάγισσες του Ιστγουικ» και φυσικά το «Moonstruck» που της χάρισε και το βραβείο. Το 1998 με το άλμπουμ της «Believe» επέστρεψε επιτυχώς και στη μουσική σκηνή. * Περιστασιακή έχει πει πως είναι η σχέση του με το σινεμά ο τραγουδιστής των «Τζένεσις», Φιλ Κόλινς, τον οποίο πρώτη φορά συναντάμε στο «Α hard days night» των Μπιτλς και μετά στη δεκαετία του '80 στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Miami Vice» (απ' όπου, παρακαλώ, πέρασε και ο Μάιλς Ντέιβις). Από τότε όμως έπαιξε αρκετά, από το ρολάκι στο «Hook» του Σπίλμπεργκ έως το «Βιβλίο της ζούγκλας».* Ασχετη με το σινεμά, αλλά προφανώς πηγαίο ταλέντο, είναι η Μπγιορκ, η οποία ενθουσίασε κοινό και κριτικούς στο ρόλο της τυφλής τσέχας μετανάστριας στην Αμερική, που προτιμά να μείνει τυφλή και να αφήσει ένα κομπόδεμα στο γιο της παρά να εκπληρώσει το όνειρο της ζωής της, να κάνει εγχείρηση για να ανακτήσει το φως της. Η ταινία είναι το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» και σκηνοθέτης ο Λαρς Φον Τρίερ. Οι δυο τους σάρωσαν τα βραβεία, και η Μπγιορκ δεν τραγουδάει μόνο αλλά και παίζει υπέροχα.* Το αυτό δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς για την Τζένιφερ Λόπεζ. Αλλο στιλ, άλλα μεγέθη, αλλά έχετε δει το μπούστο της; Αν ναι, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ταινίες όπως το «Ο γάμος του εραστή μου» έγινε «μπλοκμπάστερ» και το «Κελί» το είδαν και θεατές που σιχαίνονται τα θρίλερ. Η Λόπεζ έχει πάντως ταινίες για να καμαρώνει, όπως τα «Στοιχεία» («Out of sight») του Σόντεμπεργκ. Οπως ακριβώς και η Μαντόνα, η γυναίκα φαινόμενο, που με ταινίες σαν το «Ντικ Τρέισι» και το «Εβίτα» απέδειξε ότι, αν ήταν πράγμα, ο μόνος ανταγωνιστής της θα ήταν η Κόκα-Κόλα.
7 - 20/07/2003
* Τι γίνεται με τους σταρ της μουσικής, όταν περνούν στο σινεμά; Μερικές φορές θαύματα, λέει ο πιο γνωστός αμερικανός κριτικός Ρότζερ Εμπερτ, που εκθειάζει τον αρχηγό των «Ρόλινγκ Στόουνς» για την υποκριτική του δεινότητα σε μια ταινία την οποία ούτως ή άλλως θεωρεί από τις καλύτερες της χρονιάς. Πρωταγωνιστής είναι ο Αντι Γκαρσία, αλλά ο Τζάγκερ κάθε άλλο παρά απαρατήρητος περνά, σε ένα φιλμ για τα ανθρώπινα «θέλω» και «χρειάζομαι», τα οποία δεν συμπίπτουν πάντα, και για την αγάπη που δεν είναι η μαγική απάντηση σε όλα τα ερωτήματα της ζωής.* Θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα, πολλοί σταρ του πενταγράμμου πέρασαν στο σινεμά χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος πέρα από εμπορικές σκοπιμότητες και μάρκετινγκ, αφήνοντας πίσω τους ταινίες που καταναλώθηκαν όπως το ποπ κορν. Για να μιλήσουμε με παραδείγματα, ταινία είναι και το «Spice world» με τις όμορφες και τσαχπίνες Spicegirls να περιοδεύουν, να βάφονται και να κάνουν γκριμάτσες στο φακό! Πέραν αυτού, όμως, σχεδόν όσο τίποτα ήταν και η ταινία «Σταυροδρόμια» της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, με θέμα «πώς μια 14χρονη με καλή φωνή μπορεί να γίνει σταρ». Οι μεγάλοι κολοσσοί πουλούν σε διάφορες μορφές (cd, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, βιβλία) τα πετυχημένα προϊόντα τους, εμπορική δραστηριότητα καθόλου πρωτόγνωρη, από την εποχή ακόμα που ο Ελβις Πρίσλεϊ έστελνε εκατομμύρια θαυμαστές του στους κινηματογράφους για να δουν το «Love me tender», απ' όπου και το πασίγνωστο τραγούδι. Ποτέ δεν εκτιμήθηκε ως ηθοποιός, αλλά έως το 1969 είχε γυρίσει 32 ταινίες , όλες εμπορικά πετυχημένες, διότι ως προϊόν ήταν αναγνωρίσιμο και εξαιρετικά αποδεκτό από το κοινό που τρελαινόταν με τη μουσική του και τη σκηνική του παρουσία. Σε αυτή τη διαπλοκή στηρίχτηκε, στην αρχή, και η καριέρα στο σινεμά του Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος όμως έδωσε σαφώς καλύτερα δείγματα γραφής κάνοντας κατ' εξοχήν ταινίες στις οποίες χρειαζόταν και να παίξει: Δεν τον είδαμε στο σινεμά μόνο για να τον ακούμε να τραγουδάει, πράγμα που ούτως ή άλλως δεν έκανε στον «Ανθρωπο με το χρυσό χέρι», ή στο «From here to Eternity». Τον είδαμε όμως στη «Συμμορία των 11», και για όλα του τα χαρίσματα στην «Υψηλή κοινωνία» του Τσαρλς Γουόλτερς.* Στον αντίποδα, στάθηκε ο Ντέιβιντ Μπόουι, συμμετέχοντας τουλάχιστον στην αρχή σε ταινίες που χαρακτηρίσθηκαν «καλτ», χωρίς να μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι ακόμη και σε αυτή την κινηματογραφική σχέση υπάρχει το εμπορικό στοιχείο: Ο καλλιτέχνης φέρνει στις αίθουσες το κοινό του. Ακόμη και οι Who μάζεψαν τον κόσμο τους στις αίθουσες κάνοντας το '79 το «The kids are allright». Ο Μπόουι, εκτός από τον «Ανθρωπο που έπεσε στη γη», μια ταινία σύμβολο της εναλλακτικής κουλτούρας των '70, έκανε και το «Absolute beginners», στο οποίο έπαιζε και ο Ρέι Ντέιβις των Kings, το «The hunger» του Τόνι Σκοτ μαζί με την Κατρίν Ντενέβ (ήταν και οι δύο βαμπίρ) αλλά και το «Ολοι θέλουν την ησυχία τους», μια μετριότητα στην οποία συμπρωταγωνίστησε με το αστέρι της χιπ χοπ, Γκόλντι.* Η ροκ σκηνή έχει και άλλους κινηματογραφικούς σταρ, ο Στινγκ είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εκτός από τα δεκάδες μικρά αλλά και μεγάλα περάσματα που έκανε σε ταινίες, ενδιαφέρον έχει να θυμηθούμε, ως χαρακτηριστική του ταλέντου του, τη σχετικά πρόσφατη συμμετοχή του στις «Δύο καπνισμένες κάννες» του Γκάι Ρίτσι.* Το '84 μπαίνει στον κινηματογράφο και ο αυτοαποκαλούμενος «Καλλιτέχνης» που ήταν γνωστός ως «Prince», με το «Purple rain», μια αυτοβιογραφική ταινία με πολλή μουσική και φυσικά το διάσημο ομώνυμο τραγούδι. Ο Prince δανείζεται πάλι ένα τραγούδι του για να γυρίσει το '86 το «Under the cherry moon» (παίζει και η Κρίστι Σκοτ Τόμας) και το '90 κάνει το «Graffiti bridge».* Αρκετά χρόνια πριν -κι ας μη το παραδέχεται για να μη προδώσει τα λίφτινγκ της- περνάει στο σινεμά η Σερ, μια τραγουδίστρια που έβλεπε την καριέρα της, μετά το φοβερό «Ι got you baby» που ερμήνευσε μαζί με τον Σόνι Μπόνο, να σβήνει. Οχι μόνο ανέκαμψε μουσικά, αλλά το υποκριτικό της ταλέντο τής έφερε στο σκρίνιο του σπιτιού της το αγαλματάκι του θείου Οσκαρ: «Η εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ», «Οι μάγισσες του Ιστγουικ» και φυσικά το «Moonstruck» που της χάρισε και το βραβείο. Το 1998 με το άλμπουμ της «Believe» επέστρεψε επιτυχώς και στη μουσική σκηνή. * Περιστασιακή έχει πει πως είναι η σχέση του με το σινεμά ο τραγουδιστής των «Τζένεσις», Φιλ Κόλινς, τον οποίο πρώτη φορά συναντάμε στο «Α hard days night» των Μπιτλς και μετά στη δεκαετία του '80 στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Miami Vice» (απ' όπου, παρακαλώ, πέρασε και ο Μάιλς Ντέιβις). Από τότε όμως έπαιξε αρκετά, από το ρολάκι στο «Hook» του Σπίλμπεργκ έως το «Βιβλίο της ζούγκλας».* Ασχετη με το σινεμά, αλλά προφανώς πηγαίο ταλέντο, είναι η Μπγιορκ, η οποία ενθουσίασε κοινό και κριτικούς στο ρόλο της τυφλής τσέχας μετανάστριας στην Αμερική, που προτιμά να μείνει τυφλή και να αφήσει ένα κομπόδεμα στο γιο της παρά να εκπληρώσει το όνειρο της ζωής της, να κάνει εγχείρηση για να ανακτήσει το φως της. Η ταινία είναι το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» και σκηνοθέτης ο Λαρς Φον Τρίερ. Οι δυο τους σάρωσαν τα βραβεία, και η Μπγιορκ δεν τραγουδάει μόνο αλλά και παίζει υπέροχα.* Το αυτό δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς για την Τζένιφερ Λόπεζ. Αλλο στιλ, άλλα μεγέθη, αλλά έχετε δει το μπούστο της; Αν ναι, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ταινίες όπως το «Ο γάμος του εραστή μου» έγινε «μπλοκμπάστερ» και το «Κελί» το είδαν και θεατές που σιχαίνονται τα θρίλερ. Η Λόπεζ έχει πάντως ταινίες για να καμαρώνει, όπως τα «Στοιχεία» («Out of sight») του Σόντεμπεργκ. Οπως ακριβώς και η Μαντόνα, η γυναίκα φαινόμενο, που με ταινίες σαν το «Ντικ Τρέισι» και το «Εβίτα» απέδειξε ότι, αν ήταν πράγμα, ο μόνος ανταγωνιστής της θα ήταν η Κόκα-Κόλα.
7 - 20/07/2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου