Ληστέψανε την τράπεζα, και τι με νοιάζει εμένα, δεν είμαι με κανένα», τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος το 1991. Οσον αφορά το σινεμά, το κοινό ήταν πάντα με τον ληστή. Μ' αυτόν ήταν και ο σκηνοθέτης. Θυμόσαστε καμιά μεγάλη ταινία με ήρωα τον διευθυντή της τράπεζας ή τον μεγαλοκαταθέτη;
Η υπόθεση έχει ως εξής: Μια ομάδα τεσσάρων ανδρών υπό τον Κλάιβ Οουεν, μπαίνει σε μια τράπεζα και κάνει την τέλεια (;) ληστεία! Απ' έξω τους περιμένουν ο Ντένζελ Ουάσιγκτον και η Τζόντι Φόστερ. Το μπέρδεμα ξεκινάει με τη διαπίστωση ότι έγινε ληστεία, αλλά δεν υπάρχουν κλοπιμαία! Τα υπόλοιπα όμως επί της οθόνης, διότι εδώ το σασπένς είναι πάνω απ' όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κινηματογραφικά σκήπτρα κρατούν ταινίες σαν το «Ριφιφί», το «Ληστεία αλά ιταλικά», το «Heat» και το «Υπόθεση Τόμας Κράουν», όπου το σασπένς σου έκοβε την ανάσα!
* Ακόμη και η καλύτερη κωμωδία με ληστεία, ο «Ροζ Πάνθηρ», στο αμιγώς αστυνομικό κομμάτι της κλοπής του διαμαντιού από τον «Φάντομ» Ντέιβιντ Νίβεν, έχει υπέροχο σασπένς.
* Μια πλειοψηφία σινεφίλ θεωρεί, και όχι αδίκως, ότι ο Ζυλ Ντασσέν, με το «Ριφιφί» το 1955, τα είπε όλα για τις ταινίες με ληστείες... διά της απολύτου σιωπής. Στη σκηνή του ριφιφί, επί 33 λεπτά δεν ακουγόταν τίποτα! Ο Σκορσέζε θεωρεί αυτή τη σεκάνς ως την πιο κλασική του σασπένς, ενώ ο Τριφό είχε χαρακτηρίσει το «Ριφιφί» ως το καλύτερο νουάρ που έγινε ποτέ. Αλλωστε από τότε η ληστεία με διάρρηξη πέρασε στην καθομιλουμένη ως ριφιφί.
Απέναντι στο αριστούργημα του Ντασσέν, υπάρχουν εξίσου σπουδαίες ταινίες, διότι το σινεμά αγάπησε πολύ τη θεματογραφία των heist movies.
* Το «Ληστεία αλά ιταλικά» έχει έναν υπέροχο Μάικλ Κέιν, το τέλειο κόλπο στο Τορίνο την ώρα του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ των εθνικών ομάδων της Αγγλίας και της Ιταλίας, τη διαφυγή με τα mini Cooper, και για τα εκπαιδευμένα μάτια τον Μπένι Χιλ και τον Ρόμπερτ Πάουελ (τον μετέπειτα Χριστό του Τζεφιρέλι)...
* Η «Σκυλίσια μέρα» του Σίντνεϊ Λιούμιτ έχει τη συνταρακτική ερμηνεία του Αλ Πατσίνο, την ανατρεπτική ματιά της Αμερικής του '75 που έζησε το Βιετνάμ και το Γουότεργκεϊτ αλλά και τη δύναμη των μίντια... Οσον αφορά το κίνητρο, θυμηθείτε... γιατί ο Σόνι κάνει τη ληστεία; Γιατί θέλει να πληρώσει την εγχείρηση αλλαγής φύλου του αγαπημένου του!
* Η «Συμμορία των 11» του Στίβεν Σόντεμπεργκ έφερε την ανανέωση του είδους στο νέο αιώνα. Η παλιά «ρατ πακ» των Φρανκ Σινάτρα, Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, Αντζι Ντίκινσον, έδωσε τη θέση της στο νέο cool, των Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ, Ματ Ντέιμον.
* Η «Ενταση» του Μάικλ Μαν, έχει τον ληστή Ρόμπερτ Ντε Νίρο και το είδωλό του, τον αστυνομικό Αλ Πατσίνο. Και πάνω απ' όλα την αδυναμία και των δύο να δεσμευτούν συναισθηματικά, όμηροι της ζωής και μόνοι.
* Η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» έχει ... ομώνυμο ληστή τον Στιβ Μακ Κουίν και διώκτη του τη Φέι Ντάναγουεϊ. Εδώ ο ληστής είναι πάμπλουτος και κλέβει μόνο για να ανεβάσει την αδρεναλίνη του!
* Το «Reservoir dogs» του Κουέντιν Ταραντίνο σπάει όλους τους κανόνες του είδους. Βλέπουμε την αποτυχημένη ληστεία από το τέλος, οι άγριοι ληστές έχουν αστεία ψευδώνυμα. Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ είναι ο κύριος Ασπρος, ο Στιβ Μπουσέμι ο κύριος Ροζ, κάνει μάλιστα σκηνή για το χρώμα του διότι το βρίσκει... απαράδεκτα θηλυπρεπές! Ο κατάλογος είναι ατελείωτος: Αφήσαμε το «Getaway», τους «Δυο ληστές», το «Μπόνι και Κλάιντ»! Κι ένα σωρό άλλους που τελικά τα πήραν τα λεφτά και φύγαν.
7 - 02/04/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου