Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Μεταξύ εκδίκησης και λύτρωσης

της Ελεωνόρας Ορφανίδου

Οταν το «Heaven» προβλήθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνου, η κριτική μετρούσε πόσος Κισλόφσκι μπορεί να χωρέσει σε έναν Τομ Τίκβερ. Οι απαντήσεις που δόθηκαν, πολλές και αντιφατικές.


Στο «Heaven», που θα προβάλλεται από την Παρασκευή και στην Αθήνα, ο γερμανός σκηνοθέτης αποτολμά μαζί με τον συνσεναρίστα του Κισλόφσκι, Κριστόφ Πιέσιεβιτς, να επαναλάβει μια τριλογία σαν αυτή των «Τριών χρωμάτων». Η ηρωίδα είναι χήρα σαν την πρωταγωνίστρια του «Μπλε», αλλά αυτό αρκεί για να απελευθερωθεί;

Η Φιλίπα Πάκαρντ (Κέιτ Μπλάνσετ), μια βρετανίδα δασκάλα που ζει στην Ιταλία, παίρνει το νόμο στο χέρια της για να εκδικηθεί το θάνατο του συζύγου της από ναρκωτικά. Βάζει μια βόμβα στο γραφείο του εμπόρου που πουλά ηρωίνη και σε αρκετούς μαθητές της, θεωρώντας περίπου νόμιμη την αυτοδικία, αφού η αστυνομία δεν άκουσε ποτέ τις καταγγελίες της. Ομως όλα αλλάζουν μέσα της όταν η βόμβα σκοτώνει αθώους πολίτες. Η αποφασισμένη γυναίκα συντρίβεται από τις ενοχές, συλλαμβάνεται από την αστυνομία και περνάει από την κάθαρση που ήλπιζε ότι θα της φέρει ο θάνατος του εμπόρου στην Κόλαση των τύψεων και του άτεγκτου κρατικού μηχανισμού. Ομως, αυτή η κόλαση της φέρνει αναπάντεχα τον Παράδεισο· ένας αστυνομικός μπαίνει στη ζωή της (τον υποδύεται ο Τζιοβάνι Ριμπίζι) την παίρνει από το χέρι και της δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία!

Το αν ο γερμανός σκηνοθέτης μπορεί να αποδώσει την πτώση και την άνοδο του ανθρώπου, το ταξίδι προς τη γνώση και την ελευθερία, ο θεατής θα το κρίνει κυρίως στο δεύτερο μέρος της ταινίας, εκεί όπου αφήνεται σε σχεδόν ονειρικά πλάνα της ιταλικής εξοχής, στην οποία καταφεύγει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.

Ο κριτικός των «Λος Αντζελες Τάιμς» γράφει ότι όλη αυτή η φιλολογία δεν είναι το ζητούμενο! Επειδή όμως οι σινεφίλ θα αναζητήσουν τον Κισλόφσκι, έστω και λόγω νοσταλγίας, δεν πρέπει να μπερδευτούν. Πηγαίνουν σινεμά για να δουν μια ταινία του Τομ Τίκβερ.


7 - 13/10/2002

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Παλιά ταινία αλλά ενδιαφέρουσα. Ο Κισλόφσκι είναι σίγουρο οτι δεν ήταν εκεί, όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί η ματιά του ήταν ανεπανάληπτη.