Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ
Κάπως έτσι ο ντοκιμενταρίστας Πενμπέικερ, το 1967, επιδίωξε να αποτυπώσει με τον κινηματογραφικό του φακό το φαινόμενο Ντίλαν. Κι η αυτού εξοχότης ο Μπομπ (His Bobness), χαϊδευτικό που του κόλλησαν οι Αγγλοι στη βρετανική περιοδεία του, κατά την οποία γυρίστηκε και η ταινία, ενέδωσε στην κινηματογραφική πρόταση.
Σήμερα, ο Τοντ Χέινς διεισδύει στον πολυπρόσωπο Ντίλαν! Τότε ο Πενμπέικερ αναζητούσε τη μοναδικότητά του. Η εποχή και η χώρα (Βρετανία) των γυρισμάτων ανήκαν ήδη στους Beatles που είχαν κατακτήσει τον κόσμο αλλά ο Ντίλαν ήταν η άλλη φωνή, ενός νέου κόσμου που τελικά δεν ήρθε. Το «Don't look back» θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, όμως, δήλωσε πολλές φορές ότι ήταν υπερβολικό, κυρίως όσον αφορά το πόσο διάσημος ήταν εκείνη την εποχή. Ο Πενμπέικερ, πάντως, λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στον Ντίλαν με το «Eat the document».
*Στην πρώτη εκείνη ταινία του, ο Ντίλαν υποδυόταν τον εαυτό του. Με τον Σαμ Πέκινπα όμως υποδύθηκε έναν δημοσιογράφο, τον Αλίας, στην ταινία «Η μεγάλη μονομαχία» του 1973, ένα γουέστερν γύρω από τη ζωή του Μπίλι δε Κιντ, με τους Τζέιμς Κόμπουρν και Κρις Κριστόφερσον. Το Ουέστ πεθαίνει και το γνωρίζουν οι πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Μπίλι δε Κιντ και ο πρώην σύμμαχος και νυν αντίπαλός του, ο σερίφης Πατ Γκάρετ. Η ταινία και οι πρωταγωνιστές Κριστόφερσον και Ντίλαν αποτελούν σαφείς αντιπολεμικές αναφορές του σκηνοθέτη στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο Ντίλαν υποστήριξε την ταινία και μουσικά, αλλά ο αποχαιρετισμός στον αμερικανικό μύθο δεν πέρασε στο ευρύ κοινό.
*Το 1978 αποφάσισε να τα κάνει όλα μόνος του. Ετσι έγραψε το σενάριο, σκηνοθέτησε και έπαιξε στο «Renaldo and Clara», μια τετράωρη ταινία που δεν είχε καμία τύχη ούτε καλλιτεχνικά ούτε φυσικά εισπρακτικά, ακόμη κι όταν μετατράπηκε σε δίωρη, αμιγώς μουσική.
Τα χειρότερα ήρθαν μετά, όταν ερωτεύτηκε τη Φιόνα Φλάναγκαν, μια ασήμαντη ηθοποιό, η οποία, καθώς λένε τα κουτσομπολιά, τον πήρε στο λαιμό της πείθοντάς τον να πρωταγωνιστήσει και να χρηματοδοτήσει το 1985 την ταινία «Hearts of Fire». Ο ίδιος σε μία από τις σπάνιες αναφορές του σε αυτήν, υποστήριξε ότι την έκανε μόνο για τα λεφτά!
*Με τον σκηνοθέτη της τηλεόρασης Λάρι Τσαρλς και ως συν-σεναριογράφος επιστρέφει ο Ντίλαν στο σινεμά το 2003 υποδυόμενος έναν καλλιτέχνη, τον Τζακ Φέιτ, στο «Masked and anonymous». Ο Φέιτ είναι, εν πολλοίς, ο ίδιος ο Ντίλαν: Ενας άρτι αποφυλακισθείς τροβαδούρος που δεν προδίδει ιδανικά και περιφέρεται σε έναν ξένο και εχθρικό σύγχρονο κόσμο. Λέγεται ότι ο Ντίλαν παρωδεί τον εαυτό του, σε αυτό το σουρεαλιστικό φιλμ, στο οποίο τον πλαισιώνουν οι Τζεφ Μπρίτζες, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέσικα Λανγκ και Μίκι Ρουρκ.
*Αν δεν γυρίζονταν ποτέ το «I'm Not There», οι θαυμαστές του Ντίλαν θα έμεναν στην απίστευτα δυνατή τελευταία σκηνή της ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε «Νο direction home», που γυρίστηκε το 2005: Ο Ντίλαν ξεκλειδώνει στη σκηνή τις πρώτες νότες του «Like a rolling stone», αφού έχει συνδέσει την κιθάρα του με τον ενισχυτή, και το κοινό διαμαρτύρεται για τον ηλεκτρικό ήχο αποκαλώντας τον πρώτη φορά «Ιούδα»!
Ομως φέτος ήρθε διά χειρός Τοντ Χέινς η Κέιτ Μπλάνσετ ντυμένη Μπομπ Ντίλαν και κάτι είπε από το παράθυρο του αυτοκινήτου στον Αλαν Γκίνσμπεργκ... Και η κινηματογραφική ιστορία του Ντίλαν ξαναγράφτηκε!
7 - 27/01/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου