Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

10η Μέρα: Κοιτώντας τον κ. Αλί Χαϊδάρι στα μάτια


10η Μέρα:Κοιτώντας τον κ. Αλί Χαϊδάρι στα μάτια



της Ελεωνόρας Ορφανίδου



Ένας άνθρωπος, δεμένος και κρεμασμένος με τα χέρια ψηλά, τρέμει από απόγνωση. Ξαφνικά, μια εσωτερική έκρηξη τον απομακρύνει με έναν υπέροχο εικαστικά τρόπο από το μαρτύριο και το άθλιο του τώρα, για να τον μεταφέρει στην παιδική του ηλικία και στο κρέμασμα με συρματόσκοινο σ' ένα στύλο ηλεκτρικού – ένα παιδάκι που αιωρείται ευτυχισμένο στον ουρανό του μακρινού Αφγανιστάν.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Μαζωμένος μόλις μας έχει συστήσει στην ταινία του “1Οη μέρα”, τον Αλί Χαϊδάρι, έναν αφγανό πρόσφυγα που επιχείρησε να συναντήσει το ευρωπαϊκό όνειρο και βρέθηκε να λαθροβιεί στην Αθήνα.

Στην “άλλη” πόλη, εκεί που οι αστοί δεν περπατούν ποτέ και που οι μικροαστοί την προσπερνούν αποστρέφοντας βιαστικά το βλέμμα από τις “μαύρες τρύπες” της.

Ο ήρωας του Μαζωμένου μας ξεναγεί στη διαδρομή ως εδώ. Αφγανιστάν , Ιράν, Τουρκία: μια περιπέτεια που κατά τον αδαή κ. Χαϊδάρι πιθανόν και ν' άξιζε τον κόπο, γεμάτη τραγικότητα και ωμές κινηματογραφικές εικόνες.

Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης κοιτά είναι ο τρόπος του Αλί. Δεν είναι μόνο η ντοκιμενταρίστικη κινηματογραφική γλώσσα που χρησιμοποιεί, μετρούν και οι προθέσεις. Ο Μαζωμένος μας κάθισε απέναντι για να κοιτάξουμε επιτέλους πέρα από το γνωστό καροτσάκι του σούπερ μάρκετ με τα σκουπίδια από τους κάδους (μου θυμίζει πάντα ότι ο δυτικός άνθρωπος στους πολιτισμικά διαφορετικούς παραχωρεί μόνο τα σκουπίδια του) τον άνθρωπο που ως κοινωνία του έχουμε αρνηθεί ακόμη και το βλέμμα μας.

Στο πλαίσιο αυτό κινηματογραφεί μοναδικά μια ακραία για τη Δύση θρησκευτική τελετή απολύτρωσης, την Αζούρα, με το αυτομαστίγωμα των πιστών μουσουλμάνων να ορίζει την ταινία του διαπερνώντας σε διαφορετικούς χρόνους την αφήγηση του ήρωα που καθορίζεται από την θρησκευτικότητα του.

Όντως κοιτάμε. Όσο αντέχει ο καθένας, τον ήρωα να αλληλεπιδρά επιτέλους με το περιβάλλον και να εξομολογείται ανέστιος πια, διότι δεν υπάρχει δυνατότητα γυρισμού, ότι δεν του αρέσαμε και θέλει να επιστρέψει πίσω.

Γι αυτό και σ όλη την ταινία γυρνάει συνέχεια στη μοναδική πατρίδα που του έχει απομείνει: την παιδική του ηλικία.

Αλλά παραμένει μαζί μας, συνεχίζοντας στην υπέροχη σκηνή του φινάλε να κουβαλάει το καροτσάκι του στην πολύβουη πόλη: βιώνοντας (κι αυτός κι εμείς) το θάνατο του ευρωπαϊκού ονείρου.



Η ταινία 10η μέρα του Βασίλη Μαζωμένου προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου.



















Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

“Να με θυμηθώ”:The Beckett project





    Δεν είναι εύκολο να φανταστείς τις προσμονές, τις ματαιώσεις, την ακινησία, όλα τα αδιέξοδα των ηρώων του Μπέκετ σε οπερετικό λιμπρέτο. Κι όμως συμβαίνει στας Αθήνας.
    Η Ομάδα Oper(O) , νέοι καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους των παραστατικών τεχνών το τόλμησαν και τα παρουσίασαν χθες το βράδυ στο θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, στην πολυμεσική παράσταση “Αναμονή για τη νύχτα”.
Με στόχευση την έκφραση της δικής τους αγωνίας στην Αθήνα του 2013 αναζήτησαν τον Μπέκετ και τα σκοτεινά αδιέξοδα των ηρώων του κάνοντας προβολή της δικής μας σημερινής ακινησίας και προσμονής στο μπεκετικό σύμπαν.
Η αφηγήτρια εναλλάσσεται με την mezzo-soprano Εριφίλη Γιαννακοπούλου σε μονολόγους απ' όλο το έργο του Μπέκετ: Ένας εξαιρετικός λυρισμός διαχέεται μέσα στη σκοτεινιά των προτάσεων “Όλη μέρα , κάθε μέρα, περιμένω να εμφανιστεί, να επιστρέψει” ή “ Κοίταξα τον τοίχο για λίγο κι είπα να κλείσω τα μάτια. Όταν τα ξανάνοιξα δεν υπήρχε πια τοίχος. Με περίζωνε η απεραντοσύνη του κενού. Ήρθε η ώρα που κατάλαβα. Δεν έχω κανέναν”.
    Στη σκηνή υπάρχουν η μουσική (ως υπόμνηση του χρόνου) κι ο λόγος. Και ο κύριος συνομιλητής του σκοτεινού αυτού λυρισμού εν ακινησία: μια τεράστια τρισδιάστατη κατασκευή του Μανόλη Χάρου.
Ένα σκηνικό Τέλους στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Τέχνης για να φιλοξενήσει την αιώνια πάλη του έσω κόσμου μας με τη λογική και τον περιβάλλοντα χώρο. Όταν η ηρωίδα απεκδύεται το φόρεμα – κουκούλι που την καθηλώνει η ελπίδα γίνεται μια ανθρώπινη δυνατότητα.

“Μια παράσταση που δανείζεται αυτόνομα καλλιτεχνικά έργα, τους αλλάζει χρήση και τα επανατοποθετεί σε ένα καινούριο πλαίσιο. Μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής, μιλάμε για αξίες και ιδανικά -ίσως χαμένα- με τα πιο λυρικά μέσα, δημιουργώντας έτσι ένα «κακοφορμισμένο» ποίημα που η εναντίωση σ’ αυτό θα μας κρατήσει ζωντανούς...”
Ειρήνη Γεωργαλάκη σκηνοθέτης της παράστασης.

Διανομή
Mezzo-soprano: Εριφίλη Γιαννακοπούλου
Πιάνο: Λουίζα Κουλά
Κρουστά: Παναγιώτης Κολιαβασίλης, Παναγιώτης Ζιάβρας
Κλαρινέτο-μπάσο κλαρινέτο: Κώστας Τζέκος
Σοπράνο και άλτο Σαξόφωνο: Μπάμπης Βλάχος
Φλάουτο: Ζαχαρίας Ταρπάγκος
Βιολί: Θεόδωρος Μουζακίτης
Τσέλο: Δημήτρης Τραυλός
Κοντραμπάσο: Δημήτρης Τίγκας
Live electronics: Αλέξανδρος Δρόσος

Συντελεστές
Σύλληψη – Ιδέα – Δραματουργία : Oper(O)
Διεύθυνση ορχήστρας: Γιώργος Ζιάβρας
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Γαλενιανός - Γιώργος Ζιάβρας
Electronics: Αλεξανδρος Δρόσος
Επιμέλεια κίνησης: Pauline Huguet
Βοηθός Χορογράφου: Pierre Magendie
Εικαστική επιμέλεια: Μανώλης Χάρος, Φράνκα Παπανδρέου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Ηχοληψία: Ηλίας Φλάμμος
Μονταζ: Ξενοφώντας Λατινάκης, Γιώργος Διδυμιώτης
Γραφίστας: Αφροδίτη Σπυροπούλου
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Μυτιληναίος
Επικοινωνία: Κατερίνα Αποστολοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Μαντώ Μελαχροινού
από Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013έως Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πέμπτη-Σάββατο-Κυριακή, ώρα 21.00

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

HATS ON


 

Υπάρχουμε κι εμεις: οι σινεφίλ που αγαπάμε  στα short films,   όλη αυτή την  υπόμνηση της νεανικότητας  (της δικής μας και)  της τέχνης,  τα μετέωρα βήματα ενός δημιουργού από το μέλλον και τέλος  τις υπέροχες ιστορίες τους. Σε δέκα λεπτά εχεις  ζήσει έναν μεγάλο έρωτα ή έναν πόλεμο, ή ένα ταξίδι στον Άρη ή όλα μαζί. How big is short;
Χθες το βραδυ,  σε αβάν πρεμιέρ στο Δαναό, της οδού Κηφισίας, είδαμε την «Alina Hatson» της Βενετίας Ευριπιώτου, την  ιστορία –με αρχή, μέση και τέλος-ενός κοριτσιού που αγαπάει τα καπέλα (εξ ου και το Hatson).  Καπέλα με πουλιά, λουλούδια, πούλιες, πέπλα, ακόμη και με κεράκια γενεθλίων.  Με ένα τετοιο καπέλο στο κεφάλι, η πρωταγωνίστρια Γιούλικα Σταφιδά ηττήθηκε κατά κράτος  από τις επιλογές της  και τον Γιώργο ( Γιώργο Νικολαϊδη).

Τα υπόλοιπα επί σκηνής, γιατί το ταινιάκι θα βγει στις 28 Σεπτεμβρίου στις αίθουσες κι αξίζει την ευκαιρία των μεγάλων, να το δουν δηλαδή τα μάτια χωρίς την προκατάληψη του short. Μια κανονική κοπέλα σε μια κανονική ταινία προσφέρει μαθήματα διαχείρισης κρίσεων για κανονικούς ανθρώπους. Α και  αυτογνωσία και αισιοδοξία και  χαρά.

 Τα στοιχεία της ταινίας
«Alina Hatson» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας μικρού μήκους της δημιουργού του διεθνώς βραβευμένου Counting Happiness, Βενετίας Ευριπιώτου.

 Η Γιούλικα Σκαφιδά στο ρόλο της Αλίνας Hatson, ενσαρκώνει μια συναρπαστική νέα γυναίκα που εμπνέει, αναζητά, κι επιθυμεί με πάθος. Ένα πρωινό γεμάτο χρώμα, μουσική, εκπλήξεις και, φυσικά, καπέλα –το σήμα κατατεθέν της ηρωίδας- φέρνει στη ζωή της μια συναισθηματική ανατροπή. Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να την κάνει να λυγίσει, γιατί ξέρει ότι η ζωή φοράει το καπέλο που εσύ θα της βάλεις.

 Η ταινία γυρίστηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, που προσκάλεσαν πέντε βραβευμένους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν από μία ταινία ο καθένας με θέμα: «Καλοκαίρι στην Αθήνα: Φόβος και Ελπίδα», στο πλαίσιο του για το 3ου Athens Open Air Film Festival.

 Η πρεμιέρα της ταινίας της Βενετίας Ευριπιώτου, “Alina HATson” θα πραγματοποιηθεί σε κοινή προβολή και των πέντε ταινιών, στον κινηματογράφο Odeon -Όπερα 1, στο πλαίσιο των προβολών του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» στις 28 Σεπτεμβρίου και ώρα 17:30.

 Σενάριο και σκηνοθεσία Βενετία Ευριπιώτου

Διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Μουσική Γιώργος Μαγούλας

Μοντάζ Κώστας Μακρινός

Διευθύντρια Παραγωγής Έλενα Σιάμπου.
 

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Η πολιτική έργο τέχνης




Με καθυστέρηση ενός μήνα, την οποία οι εμπλεκόμενοι σχολίασαν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ανακοινώθηκε σήμερα το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών- Επιδαύρου από τον διευθυντή του Γιώργο Λούκο: “Κάλλιο αργά παρά ποτέ”, είπε και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, του οποίου η "Πρώτη Υλη" παρουσιάζεται και φέτος στο Φεστιβάλ, πρόσθεσε «προτείνω του χρόνου να δώσουμε στον κ. Λούκο, μερικές ώρες μόνο για να δούμε  τί θα κάνει...».
Καταβλήθηκε προσπάθεια να μη μειωθεί η επιχορήγηση του Φεστιβάλ Αθηνών, και είναι κατά τι μεγαλύτερη από πέρυσι”, δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας, ενώ ο Γιώργος Λούκος ανακοίνωσε ένα προϋπολογισμό κατά τι... μικρότερο. Πέρυσι η επιχορήγηση ήταν περίπου 2.907.000 ευρώ, φέτος 2.700.000.
Μπορεί να πάει και 3 εκατομμύρια” πρόσθεσε ο υπουργός αποκαθιστώντας την... τιμή της αριθμητικής.
Εν τω μεταξύ η παρέμβαση του Μιχαήλ Μαρμαρινού προς τον υπουργό, με την οποία του ζήτησε να μην θεωρεί οτι όλα είναι εύκολα και γίνονται από το τίποτα , άναψε τη συζήτηση μεταξύ του κ. Τζαβάρα και του καθηγητή του Παντείου Γιώργου Βέλτσου.
Να κάνουμε την πολιτική έργο τέχνης – η πολιτική ειναι τέχνη της διαχείρισης των συμβόλων και καποια στιγμή να ξανασκεφτούμε με νεα νοήματα τις παλιές ιδέες” , σχολίασε τις αιτιάσεις προς την πολιτική που ακούστηκαν στην αίθουσα του 2ου ορόφου του Μουσείου Μπενάκη,  ο κ΄Τζαβάρας. O κ Βέλτσος αφού τον ευχαρίστησε για τη... διδαχή σχολίασε οτι Θέματα αποφάσεων της τελευταίας στιγμής , όπως αυτή του διορισμού νέου διευθυντή του Εθνικου θεάτρου(μετά την παραίτηση Χουβαρδά δεν έχει ορισθεί αντικαταστάτης)  δεν τιμούν ούτε την πολιτική ούτε το υπουργείο του".
Ο κ. Τζαβάρας απάντησε οτι δεν όρισε διάδοχο του κ. Χουβαρδά από διακριτικότητα, έως την τυπική παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού. Όσον αφορά την καθυστέρηση ορισμού του Δ.Σ όμως αποδέχθηκε την κριτική. “Δεν είμαι εδώ για να θεραπεύω πάσα νόσο. Είμαι βουλευτής Ηλείας και ο Πρωθυπουργός μου ανέθεσε τα συγκεκριμένα καθήκοντα... Είμαι προϊστάμενος της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού. ...δυστυχώς» τόνισε.
Η συζήτηση άνοιξε,  σε ζητήματα λαϊκής κυριαρχίας, πολιτικής και δημοκρατίας, με το Η πολιτικη ως έργο τέχνης , να πλανάται στον 2ο όροφο και στη συνέχεια στα πηγαδάκια στο αίθριο.
    Όσον αφορά το αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι του Φεστιβάλ, λόγω της δυσοίωνης οικονομικής κατάστασης προκρίθηκε, όπως ειπώθηκε,  η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και πέραν των καταξιωμένων , η ενίσχυση νέων δημιουργών. Στο θέατρο, το δραματολόγιο ειναι πλουραλιστικό, από το ομηρικό έπος έως το ευρωπαϊκό δράμα και το μουσικό θέατρο. Μεγάλη θεματική του, ο άνθρωπος απέναντι στην σταδιακή εξοικείωση με το κακό του φασισμού, του καταναλωτισμού και των οικονομικών συμφερόντων. 
Α, ναι, ανακοινώθηκε επίσης οτι στο Ηρώδειο θα τραγουδήσει η Πάτυ Σμιθ. Ποιός δεν θα πάει;

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Αγαπώντας τους Mop Mop- An amateur in Six dogs

 


  Έχω βρεθεί σε συναυλίες στο Σέντραλ Παρκ και στο Γουέμπλεϊ , στο ΟΑΚΑ και στο Τέρα Βάιμπ, στην Αίθουσα του Παρνασσού και στο Μέγαρο Μουσικής. Ο χώρος μετράει: αλλιώς ακούς Μπετόβεν στη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου ο ήχος συνοδοιπορεί με το περιβάλλον αλλιώς στην αίθουσα του Ολύμπια , όπου απαιτείς η μουσική να νικάει την αίθουσα, να σε βγάζει από αυτήν.
Το Σάββατο 13 Απριλίου ήμουν στο Six dogs. Όχι ως θεατής του live των Mop Mop αλλά ως μέρος της ομάδας που τους έφερε και επιχείρησε να τους γνωρίσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Μέτραγε ο χώρος, μέτραγε η μουσική τους , μέτραγε και η προσπάθεια να κάνεις τους ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Μια διαδικασία που οι επαγγελματίες του είδους την ξέρουν και την ακολουθούν και οι ερασιτέχνες όπως εγώ προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε αυτό,ο ερασιτεχνισμός μου δηλαδή, αλλά στο τέλος, σαφέστατα αγάπησα εγώ τους Mop Mop, κι εκείνο το βράδυ στο Six Dogs πέρασα υπέροχα με το Isle of magic και τις άλλες μουσικές τους. Με τους αυτοσχεδιασμούς και το δήθεν μπλαζέ ύφος του Αντρέα Μπενίνι όταν τραγούδαγε αυτή τη “μπάσταρδη” τζαζ του, με τον Ανδρέα και το Δημήτρη, τους ανθρώπους της Groove production , ερασιτέχνες  μόνο στον τρόπο που αγαπούν τη μουσική, με τον Xandra-art και την Αλεξάνδρα  Κατσαρού και τις υπέροχες φωτογραφίες τους.
Και κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο ο χώρος, οι μουσικές ή οι μπύρες. Στις συναυλίες μετράει κι ο τρόπος που κοιτάς. Αυτό που κουβαλάς απ΄ το σπίτι σου προσερχόμενος και το δένεις με τα τραγούδια και τους ανθρώπους.




Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ο θαυμαστός (οχι τόσο νέος πια) κόσμος της WIKIPEDIA



Η Wikipedia δεν είναι απλώς μια ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια, τουλάχιστον όχι για τους ανθρώπους που συντονίζουν το έργο της Wikimedia Foundation, όπως ο Ασάφ Μπάρτοφ, υπεύθυνος επικοινωνίας για το νότιο ημισφαίριο, ο οποίος βρέθηκε σήμερα στην Αθήνα για μια διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Γι αυτόν και τους φανατικούς «wiki-παιδιστές» είναι μια κοινότητα ανθρώπων που κοινωνούν δωρεάν τη γνώση σε όλους. Κι όταν λεν όλους εννοούν όλους. Οι εθελοντές της γράφουν τα λήμματα τους σε 280 γλώσσες, πολλές εκ των οποίων δεν υπάρχουν καν στον ψηφιακό κόσμο και δημιουργούνται εκ τους μηδενός (με νέα λογισμικά που «τρέχουν» π.χ. μια ινδική διάλεκτο), διότι διαφορετικά δεν μπορεί να επιτευχθεί ο κεντρικός της στόχος: «Η Wikipedia» όπως αποσαφήνισε από την αρχή της ομιλία του ο Ασάφ Μπάρτοφ, «θέλει να φτιάξει ένα κόσμο στον οποίο το κάθε ανθρώπινο πλάσμα θα έχει πρόσβαση στη γνώση. «Σήμερα , απλώς ονειρευόμαστε έναν τέτοιο κόσμο».
Η ομιλία του σε ένα μικρό αλλά εξοικειωμένο με τον θαυμαστό, ηλεκτρονικό κόσμο, κοινό είχε τον ενθουσιασμό μιας λαμπρής διαδρομής με την πέμπτη σε επισκεψιμότητα θέση στο Web, τα 500 εκατομμύρια επισκέπτες ανά μήνα αλλά και τον προβληματισμό για την πτώση του αριθμού των συντακτών των άρθρων (-25% από το 2007), για την μειωμένη γυναικεία παρουσία (μόλις το 10-12% των λημμάτων γράφονται από γυναίκες) , για τα γηρατειά που έρχονται νωρίς στο αχανές ιντερνετικό στερέωμα αν δεν ανανεώνεται η πληροφορία ή το λογισμικό σου.
Τα ελληνικά μεγέθη λαμπρά-Η ελληνική έκδοση με τα 86.500 λήμματα είναι από τις πιο πλούσιες, με 240 συντάκτες να γράφουν περισσότερα από πέντε λήμματα το μήνα, με 40 να γράφουν περισσότερα από εκατό λήμματα, με σχολικές τάξεις να φτιάχνουν συλλογικά ένα λήμμα ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Εδώ εμπλέκεται και ο Σύλλογος των Φίλων της Μουσικής, που με τη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη, έφτιαξε την ομάδα των School Wikipedians. Σε συνεργασία με το αμερικανικό κολέγιο Pierce πραγματοποίησε εργαστήρια εμπλουτισμού της ελληνικής Wikipedia , στο οποίο συμμετείχαν 26 παιδιά Γυμνασίου. Οι συναντήσεις αυτές των School Wikipedians πραγματοποιήθηκαν έπειτα από συνεννόηση με τους καθηγητές των σχολείων, έγιναν στο πλαίσιο του μαθήματος της μουσικής και η συγγραφή των λημμάτων ήταν κομμάτι της σχολικής τους εργασίας.
Όχι τυχαία ο Ασάφ Μπάρτοφ επισκέφτηκε κάποια σχολεία, και μίλησε για την συγκρουσιακή σχέση της Wikipedia στο παρελθόν με την εκπαιδευτική πλειοψηφία που τη θεωρούσε μη αξιόπιστη πηγή. Όμως η εικόνα αυτή άλλαξε , και από τις πραγματικότητες- είτε το έλεγε κάποιος είτε όχι διάβαζε τη Wikipedia- και από την στάση της ίδιας της εγκυκλοπαίδειας που παρότρυνε σε έρευνα , κριτική προσέγγιση και διόρθωση των λημμάτων της.
Εξάλλου αν γράψεις wikistream ένας on line κόσμος συγγραφής και διόρθωσης λημμάτων ανοίγεται μπροστά σου. Την ώρα που κάποιος γράφει, κάποιος τον βλέπει. Κοινή γνώση, σε κοινή θέα με όσα μπορεί να σκεφτείς κανείς που παρακολουθεί ή παρακολουθείται…

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

FROM DEATH TO DEATH -Κοιτώντας το σώμα




Στο κέντρο μιας μεσαιωνικής στην όψη πόλης που φέρει την αύρα μιας αποκεφαλισμένης βασίλισσας (και της τουριστικής απεικόνισης της ζωής και του θανάτου της), μια έκθεση μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης συνομιλεί με τους θεατές της, πλήρως αφοσιωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η πόλη ειναι το Εδιμβούργο, η βασίλισσα φυσικά η Μαρία Στιούαρτ και η έκθεση το “From death to death and other small tales”- η ιδιαίτερη συνομιλία της Συλλογής Σύγχρονης τέχνης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και της Εθνικής Πινακοθήκης Μοντέρνας Τέχνης της Σκοτίας.
Το διώροφο κτίριο της Πινακοθήκης που στεγάζει την αναπάντεχη συνάντηση, περιέχει σε κάθε δωμάτιο το απρόοπτο. Σε συγκλονίζει ο Μαγκρίτ με τη “Γυμνή Αναπαράσταση”, ο Στάθης Λογοθέτης με τις ¨Ανοιχτές Πληγές”, ο Γιόσεφ Μπόις με το κοστούμι από τσόχα ως ανάμνηση επιβίωσης από τον πόλεμο. Σε συναρπάζει το οτι όντως , γίνεται να συνομιλούν ο Πικάσο, η Σάρα Λούκας, ο Νταλί, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ο Μαξ Ερνστ , ο Κανιάρης , ο Ρόμπερτ Γκόμπερ , ο Ζαν Αρπ, η Λουίς Μπουρζουά, ο Ερνέστο Νέτο.
Σε συγκινεί η όψη του σώματος, ως κέλυφος του φθαρτού αλλά και του αθάνατου, σε αγγίζει η βία, ο θάνατος. Αποκτάς πλήρη αίσθηση του υλικού και γεμίζεις από την εμπειρία εντός ενός δωματίου στο οποίο είσαι για λίγο συγκυρίαρχος όχι απλά επισκέπτης. Οι μεγάλες κατασκευές σε αναγκάζουν να προτάξεις και συ σώμα και ψυχή, οι μικρές να ακουμπήσεις το έσω σου πάνω τους. Το εγχείρημα οικειότητας των επιμελητών πέτυχε: Νιώθεις ότι είσαι μέσα σε ένα σπίτι και λόγω εγγύτητας με τα έργα αντιλαμβάνεσαι τί συμβαίνει. Εξάλλου τα ίδια έργα-το αποδεικνύει η έκθεση τους στο Μπιλμπάο- αν μπουν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, αποκτούν μια νέα ζωή και νοηματοδοτούν διαφορετικά τις πραγματικότητες.
Έξω από την έκθεση της Πινακοθήκης του Εδιμβούργου είναι το contex της πόλης, μια κοινωνία που σφύζει από ζωή χάρη στο ταμπεραμέντο των σκοτσέζων και τον φοιτητόκοσμο που γεμίζει τα παμπ , τα μπαράκια και τα μπιστρό.
Σ ένα μπιστρό συναντήσαμε και τον συλλέκτη Δημήτρη Δασκαλόπουλο ( τον πρόεδρο του ΣΕΒ), ο οποίος παρά το γεγονός ότι η συλλογή του είναι μια από τις σημαντικότερες σύγχρονης τέχνης στον κόσμο, αποποιείται τον τίτλο: “Δεν είμαι συλλέκτης υπό την κλασική έννοια του όρου” είπε, χαρακτηρίζοντας τη συλλογή του ως ένα αποθετήριο που μπορεί να χρησιμεύσει για δανεισμό σε μικρές και μεγάλες εκθέσεις και προαναγγέλλοντας τη δραστηριοποίηση της εντός των τειχών.
Δεν θα γίνει στέγαση της σε κάποιο χώρο αλλά με διαφορές δράσεις θα ανοιχτεί στο κοινό και θα φέρει τους Έλληνες σε επαφή με τη σύγχρονη τέχνη. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει στις αρχές του 2014. Και η κρίση θα επιχειρηθεί να γίνει ευκαιρία.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Το Σάββατο, 13 Απριλίου, οι Mop Mop στο @ six d.o.g.s "Isle Οf Magic Tour"










Όταν ο Γούντι Άλεν εφθασε πέρυσι, συνεχίζοντας την περιβόητη Ευρωπαϊκή του grand-tour, στη Ρώμη (To Rome with love) συνάντησε μουσικά τους Ιταλούς αλλά εκ Βερολίνου ορμώμενους Mop Mop, και το σαγηνευτικό τους “Three Times Bossa” http://www.youtube.com/watch?v=74Cwhrx0HK8
Οι Mop Mop έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους τρία στούντιο άλμπουμ και μεγάλο συναυλιακό παρελθόν με εξαιρετικά live, διεύρυναν με τη συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας “To Rome with Love” ακόμη περισσότερο τους ορίζοντές τους.
Βασισμένοι σε επιρροές που ξεκινούν από jazz, funk, disco, exotica και φτάνουν σε afro και tropical sounds, με άφθονες δόσεις ψυχεδέλειας, έχουν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ηχητικό κράμα, που έχει αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές διεθνώς.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ με τίτλο "Isle Οf Magic" που μόλις κυκλοφόρησε από την Agogo Records, η περίφημη κολεκτίβα από το Βερολίνο κάνει για πρώτη φορά την Ελλάδα σταθμό της περιοδείας της και μας προσκαλεί σε μια απολαυστική και άκρως εκρηκτική afro-groovy μουσική εμπειρία...  

Video: http://www.youtube.com/watch?v=GgExQyBJPFY
http://www.youtube.com/watch?v=bQ0SvKbpmoU

Ακούστε στο soundcloud: https://soundcloud.com/robert-crumb/mop-mop-jazzdancer

Info:
Σάββατο 13 Απριλίου
Είσοδος: €13 (50 εισιτήρια διαθέσιμα μέσο eventbrite) | €15 προπώληση/ταμείο
six d.o.g.s Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 210 3210510 www.sixdogs.gr
Ώρα Έναρξης: 22:00
Σημεία προπώλησης: Ticket House (Πανεπιστημίου 42, Αθήνα, εντός στοάς, 210 3608366) και online μέσο www.ticketpro.gr και http://mopmop-sixdogs.eventbrite.com


Links:
www.mopmop.com

Επικοινωνία:
Ελεωνόρα Ορφανίδου/Τηλ.: 6977201578/email: orfanidu@yahoo.gr

Οργάνωση - Παραγωγή:
Groove Productions www.grooveproductions.gr