Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Σενάρια συνωμοσίας









Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ (oimouses.blogspot.com)


« Η Αντζελίνα Τζολί και ο Μπραντ Πιτ είναι υποψήφιοι για Οσκαρ ερμηνείας για να μπουν στο βιβλίο Γκίνες και να γίνει ντόρος για την τελετή», υποστήριξε πριν από δέκα μέρες νεαρός Αμερικανός, μιλώντας σε εκπομπή καλωδιακής τηλεόρασης.



Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Κάθε χρόνο αυτή την εποχή, η μισή Αμερική θεωρεί ότι η άλλη μισή ανήκει στη συνωμοσία των Οσκαρ!

Το πώς και το γιατί νοθεύονται οι ψήφοι, ποιες ισορροπίες καθορίζουν τις προτιμήσεις των εκλεκτόρων, τι παιχνίδια στήνονται από τις εταιρίες παραγωγής, αλλά και τις ενδιαφερόμενες κοινωνικές ομάδες, είναι πάντα στο προεόρτιο πρόγραμμα.

Το πανηγύρι των σεναρίων συνωμοσίας τελειώνει μόνο την ώρα που ο ένας εκ των πέντε υποψηφίων θα πάρει το αγαλματάκι. Εως τότε, όμως, ένας απίστευτος όγκος πληροφοριών και δήθεν πληροφοριών προσφέρεται στο κοινό από σοβαρές εφημερίδες, λαϊκά έντυπα, ανυπόληπτα sites και κινηματογραφικά μπλογκ.

*Οι σοβαρότερες ιστορίες φέτος αφορούν την πιο ισχυρή υποψηφιότητα για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, το «Slumdog Millionaire» του Ντάνι Μπόιλ. Ολα ξεκίνησαν όταν η ιστορία του νεαρού Ινδού που παίζει στο «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος», για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του, έγινε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «London Telegraph», γιατί οι ανήλικοι πρωταγωνιστές της δούλευαν -κατά τον συντάκτη- υπό απάνθρωπες συνθήκες και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου για την παιδική εργασία.

Η εταιρεία προώθησης της ταινίας και ο ίδιος ο Ντάνι Μπόιλ θορυβήθηκαν και ζήτησαν από την εφημερίδα να επανορθώσει. Η «London Telegraph» οδηγήθηκε σε διάψευση.

Ηταν απλώς λάθος ρεπορτάζ;

Στην άλλη όχθη του ωκεανού, η έγκριτη «New York Post» απάντησε «όχι». «Ποιος είναι πίσω από την αρνητική καμπάνια για το "Slumdog Millionaire;"» ήταν ο τίτλος άρθρου, που ανέφερε ότι όλη αυτή η ιστορία για την εκμετάλλευση των νεαρών ηθοποιών έσκασε την ημέρα που οι εκλέκτορες ταχυδρομούσαν την ψήφο τους προς την Ακαδημία Κινηματογράφου.

Η εφημερίδα είχε απάντηση και στο ερώτημα «ποιος» διοχέτευσε τέτοιες πληροφορίες στον τύπο: Φρόντισε να «φωτογραφήσει» τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, ισχυρό άνδρα της Weinstein Company, ο οποίος διένειμε στις ΗΠΑ το «Σφραγισμένα χείλη» του Στίβεν Ντάλντρι. Υπενθύμισε δε ότι η Weinstein διαφήμιζε συνεχώς ότι περίμενε να ενηλικιωθεί ο δικός της νεαρός (ο κολεγιόπαις εραστής της Κέιτ Γουίνσλεϊ) πριν γυρίσει τις ερωτικές σκηνές της ταινίας!

Ο Ντάνι Μπόιλ ξαναβγήκε για δηλώσεις, αυτή τη φορά για να διαψεύσει τα περί ανάμειξης της Weinstein στην αρνητική καμπάνια.

*«Τα "Σφραγισμένα χείλη" έφτασαν στις πέντε καλύτερες ταινίες μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται από πίσω η Weinstein», απάντησαν εκατοντάδες αμερικανικά blogs.

«Ας είναι καλά η Οπρα Γουίνφρεϊ», συμπλήρωσαν λαϊκές εφημερίδες. Η διάσημη τηλεπαρουσιάστρια είχε καλέσει την Κέιτ Γουίνσλεϊ, εκθείασε την ταινία και υπενθύμισε ότι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία είναι από αυτά που έχει προτείνει στο κοινό της.

*Τα «Σφραγισμένα χείλη» βρέθηκαν στο στόχαστρο και για άλλο λόγο. Πολλοί θεώρησαν ότι η ταινία του Ντάλντρι έβγαλε από την πεντάδα τον «Σκοτεινό Ιππότη». Με αποδεδειγμένη την καλλιτεχνική αρτιότητα και την τεράστια εισπρακτική του επιτυχία έγινε ο νούμερο δύο μύθος των παρασκηνίων. Ακούστηκαν και γράφτηκαν σημεία και τέρατα. Από ανοησίες, όπως ότι τα μέλη της Ακαδημίας έλαβαν dvd με άλλη ταινία, έως ομοφοβικές σαχλαμάρες ότι δεν γουστάρουν τους άντρες με κολάν...

Οι αδικημένοι

Τα ίδια γράφτηκαν και για το «Milk», την ταινία του Γκας Βαν Σαντ για τον ομοφυλόφιλο ακτιβιστή πολιτικό που ερμηνεύει ο Σον Πεν.

*Πριν από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, διατείνονται αμερικανικά κινηματογραφικά μπλογκ, το «Μιλκ» ήταν στο νούμερο 180 της λίστας της IMDB, της μεγαλύτερης βάσης κινηματογραφικών δεδομένων στο Ιντερνετ. Μόλις έγινε υποψήφιο, έπεσε στο 211 και τώρα είναι στο 223. Γιατί; Διότι υποτίθεται ότι ψηφίζουν σωρηδόν όσοι μισούν τους γκέι και δεν θέλουν να επαναληφθεί ο θρίαμβος της «Επιστροφής στο Brokeback Mountain».

*Μεγάλος ντόρος έγινε και για το «Wall-Ε». «Γιατί το "Waltz with Bashir" διαγωνίζεται μόνο στα ξενόγλωσσα Οσκαρ και όχι και στην κατηγορία της καλύτερης animation ταινίας;»

Διότι εκεί πρέπει να κερδίσει το «Wall-Ε», το καρτούν που έπρεπε να παίξει στη μεγάλη κατηγορία της καλύτερης ταινίας αλλά το 'φαγε το μαύρο σκοτάδι.

*Το «Wall-Ε» και ο «Σκοτεινός ιππότης» θεωρούνται οι μεγάλοι αδικημένοι και από έγκυρες φωνές της Αμερικής, αρθρογράφους των «New York Times», «Chicago Suntimes», «Los Angeles Timeς»: «Πιθανότατα θα έχαναν, αλλά έπρεπε να ήταν εκεί, στις μεγάλες κατηγορίες, τη βραδιά της απονομής» λένε, και όσοι φαν των Οσκαρ συμφωνούν, απωθούν τις λογικές ή λογικοφανείς ερμηνείες και ψάχνουν για εχθρούς.




7 - 22/02/2009

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας...



Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ ( oimouses.blogspot.com)


Η φράση «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» έμεινε στην ιστορία- όχι μόνο την κινηματογραφική. Το αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα που έχει πει για τους Γερμανούς ο Αρτέμης Μάτσας στο ρόλο του δωσίλογου: «θέλουν το καλό μας» και «θα νικήσουν». Ο Μάτσας, στο σινεμά φυσικά, ήταν πάντα με τους Γερμανούς, όπως και ο έτερος «καταδότης», Δήμος Σταρένιος. Ηρωας ήταν αυτός που κατέδιδαν, το παλικάρι που αγωνιζόταν κόντρα στους κατακτητές. Αν ο Μάτσας κι ο Σταρένιος έπαιζαν σήμερα, οι αμερικανοί σεναριογράφοι ίσως έβρισκαν έναν καλό λόγο και γι' αυτούς - η Κέιτ Γουίνσλετ που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα ως μετανοούσα ναζί το ξέρει. Το ίδιο και ο Τομ Κρουζ, που ελπίζει ως μονόφθαλμος γερμανός κολονέλ να πάρει Οσκαρ.





**Η έγκριτη «Ουάσιγκτον Ποστ» δεν άφησε ασχολίαστο το γεγονός ότι το πολιτικώς ορθό «υπάρχουν και καλοί Γερμανοί» μετατρέπεται σιγά σιγά σε: «αν εξαιρέσεις τον Χίτλερ και κάνα δυο άλλους, οι Γερμανοί δεν ήταν κατά βάθος κακοί». Ο τίτλος του άρθρου είναι χαρακτηριστικός: «Κατασκευάζοντας καλύτερους ναζί». Αφορμή η ταινία «Valkyrie» («Επιχείρηση Βαλκυρία») του Μπράιαν Σίνγκερ, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τομ Κρουζ στο ρόλο του συνταγματάρχη Κλάους Φον Στόφενμπεργκ, του γερμανού αξιωματικού που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Χίτλερ.

**Το σινεμά ξανάβαλε όντως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο κάδρο. Το ερώτημα είναι αν οι νέες ταινίες έχουν ή παγιώνουν «νέες» οπτικές του Πολέμου και του Ολοκαυτώματος. Αδιαμφισβήτητη η αλλαγή οπτικής στο «Defiance» («Η εναντίωση») του Εντουαρντ Ζούικ, της ταινίας που θα δούμε εντός των επόμενων ημερών και στη χώρα μας. Ο Ντάνιελ Κρεγκ και ο Λιβ Στρέμπερ υποδύονται δύο εκ των τεσσάρων πολωνοεβραίων αδελφών Μπιέλσκι, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Πολωνία για να γλιτώσουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρύφτηκαν στο γειτονικό δάσος, στα σύνορα με τη σημερινή Λευκορωσία, δημιουργώντας έναν θύλακα αντίστασης.

Το χωριό που κατασκεύασαν μαζί με κυνηγημένους ομοεθνείς τους συνεργάστηκε με τους ρώσους παρτιζάνους και αντιστάθηκε στους κατακτητές.

Η ιστορία λέει πολλές αλήθειες, οι αδελφοί Μπιέλσκι υπήρξαν και κατάφεραν όντως να σώσουν 1.200 εβραίους, αλλά κατά τους «Νιου Γιορκ Τάιμς» το φιλμ χωρίς καμία βάση παρουσιάζει τους εβραίους ως επιτιθέμενους και επιτρέπει τη σκέψη «μήπως αν αντιστέκονταν όλοι ή αν είχαν περισσότερα όπλα θα είχαν αποφευχθεί τα κρεματόρια»; Δίνει δε τροφή και σε θεωρίες συνωμοσίας. Η ίδια η ιστορία των αδελφών έχει ούτως ή άλλως μελανά, κατά τους Πολωνούς, σημεία στα οποία δεν γίνεται καμία αναφορά (υποστηρίζουν ότι μαζί με τους παρτιζάνους από την τότε Σοβιετική Ενωση οι Μπιέλσκι ευθύνονται για τη σφαγή του Ναλιμπόκι το Μάιο του 1943, ενός χωριού-θύλακα της πολωνικής αντίστασης)!

**Το σοβαρότερο, όμως, λένε οι επικριτές της ταινίας, είναι ότι παγιώνει χάριν του χολιγουντιανού χάπι εντ την οπτική του Στίβεν Σπίλμπεργκ, όπως την εξέφρασε με τη «Λίστα του Σίντλερ».

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε επισημάνει ότι η διάσωση των εργαζομένων του διαφημίζεται τόσο, ώστε μετριάζεται η εντύπωση από τις θηριωδίες του Ολοκαυτώματος. Ποιος να πιστέψει άλλωστε ότι οι γυναίκες δεσμοφύλακες είναι σαν την Κέιτ Γουίνσλετ -που υποδύεται αυτό το ρόλο στο «The reader».

Η ηρωίδα, η Χάνα, φύλακας στο Αουσβιτς, καταφέρνει να διαφύγει στην Αγγλία, εκεί που τη συναντάμε να ζει έναν παθιασμένο έρωτα με ένα κολεγιόπαιδο. Ξαφνικά εξαφανίζεται! Οι δύο εραστές ανταμώνουν έπειτα από χρόνια σε μια δικαστική αίθουσα, αυτός φοιτητής της Νομικής, αυτή κατηγορούμενη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η στιγμή που λογοδοτεί, είναι η στιγμή που εξανθρωπίζεται! Η τέχνη σώζει τις χαμένες ψυχές είναι το μήνυμα και τα χρόνια που πέρασαν αρκετά ώστε να μπορεί ο Ντάλντρι να σώσει και τις ψυχές των ναζί δεσμοφυλάκων! Και για όσους έχουν ακόμη αμφιβολίες για την καλή πλευρά της Χάνα, υπάρχει πάντα στη γωνία το ασφαλές επιχείρημα ότι στο εδώλιο έπρεπε να κάθονται αυτοί που έδωσαν τις διαταγές. Και, βεβαίως το βαρύ πυροβολικό, η ερμηνεία και η χάρη της Γουίνσλετ, που μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις τα πάντα...

**Χρόνια πολλά πριν, η υπέροχη ιταλίδα σκηνοθέτρια Λίνα Βερτμίλερ στο «Seven Beauties» («Ο Πασκουαλίνο και οι επτά καλλονές») βάζει τον πρωταγωνιστή της Τζιανκάρλο Τζιανίνι να προσπαθεί να εκμαυλίσει την δεσμοφύλακά του για να μην καταλήξει στο θάλαμο αερίων. Την υποδύθηκε η Σίρλεϊ Στόλερ. Πώς ήταν; Το ακριβώς ανάποδο από το ωραίο, το θηλυπρεπές και το σοφιστικέ! Η Βερτμίλερ την εμπνεύστηκε από την Ιλσε Κοχ, ή αλλιώς «Σκύλα του Μπούχενβαλντ» , τη γυναίκα του διοικητή του ομώνυμου στρατοπέδου η οποία φημολογείται ότι ζητούσε τα φωτιστικά της να φτιάχνονται από δέρμα κρατουμένων.

Ανάμεσα στο συρματόπλεγμα

**Σ' ένα παρόμοιο στρατόπεδο, μάλλον του Αουσβιτς, διαδραματίζεται άλλη μία ιστορία, αυτή που περιγράφει η ταινία «The boy in the striped pajamas» του Μαρκ Χέρμαν, μια ιστορία παιδιών, άρα και αθωότητας, μέσα στο πιο σκοτεινό σημείο του κόσμου. Ο Μπρούνο είναι ένας οκτάχρονος Γερμανός, ο οποίος δεν ξέρει τι σημαίνει να είναι ο πατέρας σου διοικητής του Αουσβιτς και να έχεις φίλο στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος.

Το εβραιόπουλο με τις ριγέ πιτζάμες του τίτλου γίνεται ο σύντροφος του Μπρούνο, έως την ημέρα που ο μικρός Γερμανός αποφασίζει να ντυθεί κι αυτός στα ριγέ και να περάσει απέναντι. Οι δύο φίλοι ενώνουν δύο κόσμους, κι έχουν την ίδια τύχη. Τι κι αν ο μπαμπάς του ενός, κατά πάσα πιθανότητα, έχει οδηγήσει στο θάλαμο αερίων τον μπαμπά του άλλου! Ο μπαμπάς του Μπρούνο εξάλλου κουβαλάει τη δική του τραγικότητα, τον λυπάσαι λίγο, γιατί δεν ξέρει τι συνέβη στο παιδί του.

**Υπάρχει επίσης και το «Good», η ανεξάρτητη βρετανική ταινία που μας λέει ότι δεν υπήρξε καμία θεωρία συνωμοσίας μεταξύ παρανοϊκών για την άνοδο του Χίτλερ, αλλά κοινή βούληση καλών ανθρώπων που παρασύρθηκαν από τον εθνικοσοσιαλισμό. Πρωταγωνιστεί ο καλός (good) Χάλντερ, ένας συγγραφέας που διαπιστώνει ότι το τελευταίο του βιβλίο γίνεται μπεστ σέλερ γιατί το αγοράζουν μετά μανίας οι ναζί. Κολακεύεται, αλλά στην πορεία μετανοεί βλέποντας τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν στη Γερμανία και προβλέποντας όλα όσα θα συμβούν στον κόσμο. Ο Βίγκο Μόρτενσεν ως καθηγητής Χάλντερ πληρώνει το τίμημα.

Η αληθινή ζωή επιβεβαιώνει τον λάθος ρόλο των «καλών»! Μέρος της «Τελικής λύσης» υπήρξαν για παράδειγμα οι «καλοί» άνδρες του 101ου τάγματος εφεδρικής αστυνομίας, συνταξιούχοι αστυνομικοί από το Αμβούργο χωρίς αντισημιτική κουλτούρα. Αν και δεν κρίθηκαν ικανοί για υπηρεσία στην πρώτη γραμμή, θεώρησαν καθήκον τους να βοηθήσουν στα κρεματόρια.

Στο σινεμά ο καθηγητής Χάλντερ μετανοεί σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα. Στη ζωή, 20 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η εισαγγελία του Αμβούργου ανακάλυψε την ιστορία του Τάγματος και κάλεσε τους επιζώντες αστυνομικούς να δικαστούν! Δεν έθεσε θέμα ούτε παραγραφής, ούτε μετανοίας!




7 - 01/02/2009