Ένας απίθανος πρόεδρος

Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ

Δέκα χρόνια πριν, το Χόλιγουντ είχε μια ιδέα και το κοινό μια άποψη: Στην ταινία «Ολέθρια σύγκρουση» («Deep Impact») η Γη απειλήθηκε από ένα τεράστιο μετεωρίτη και σώθηκε χάρη σε μια αμερικανική ομάδα που τον ανατίναξε λίγο πριν τη μοιραία σύγκρουση. «Α, τους μπαγάσες τι θα σκεφτούν ακόμη» ήταν τότε η πρώτη αντίδραση των θεατών. Οχι λόγω του σεναρίου, ούτε εξαιτίας των απίθανων. Αλλά γιατί μια τυπική χολιγουντιανή περιπέτεια είχε εκλέξει μαύρο πρόεδρο, μια δεκαετία πριν από τις μεθαυριανές αμερικανικές εκλογές.

Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος, αυτός της ταινίας, ο ταλαντούχος Μόργκαν Φρίμαν, ρωτήθηκε περισσότερες φορές από τον Μπάρακ Ομπάμα για το πώς νιώθει, και ο άνθρωπος, ακτιβιστής ο ίδιος υπέρ των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών, είπε: «Υποδύομαι έναν αμερικανό πρόεδρο που έτυχε να είναι μαύρος και όχι τον πρώτο μαύρο αμερικανό πρόεδρο». Εισέπραξε τότε πολλά μειδιάματα, από κοινό και ερωτώντες. Τώρα αποδεικνύεται ότι το Χόλιγουντ έδωσε στην Αμερική έναν κακό πρόεδρο (τον Ρόναλντ Ρέιγκαν) και μια καλή ιδέα! Ομοίως και η τηλεόραση: μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία των τελευταίων ετών, το σίριαλ «24», είχε επίσης μαύρο πρόεδρο, τον Ντέιβιντ Πάλμερ, κατά κόσμο Ντένις Χέισμπερτ.Ο Ρέιγκαν αποτέλεσε ένα χολιγουντιανό παράδοξο, περισσότερο απ' όσο ο μαύρος πρόεδρος του Μόργκαν Φρίμαν. Διότι στη ζωή και στην οθόνη, το Χόλιγουντ ψήφιζε πάντα Δημοκρατικούς, ενώ στο Λευκό οίκο έστειλε έναν από τους πιο συντηρητικούς προέδρους. Αν εξαιρέσεις τον νυν Τζορτζ Μπους που συνομιλεί απευθείας με το Θεό, ο Ρέιγκαν ήταν ο πρώτος που δήλωσε ότι κάτω από το μαξιλάρι του δεν έχει τα υπνωτικά του χάπια αλλά τη Βίβλο! Την οποία και συμβουλεύτηκε, όπως ο ίδιος είπε σε κάποιο λόγο του, για να αποτελειώσει και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση!**Στην Αμερική, το «προοδευτικός» και «συντηρητικός» δεν είναι έννοιες ανάλογες των ευρωπαϊκών. Εξ ου και το πιο απίθανο σεναριακά, προεδρικό μπλοκμπάστερ, το «Μέρα ανεξαρτησίας». Ο πρόεδρος (Μπιλ Πούλμαν) εκνευρίζεται τόσο που τολμούν οι εξωγήινοι να εισβάλουν στη Γη και να του σκοτώσουν και την πρώτη κυρία, ώστε όταν καθίσταται αδύνατη η αντιμετώπισή τους με τα υπάρχοντα μέσα, συμμετέχει στην αποστολή που θα σώσει την ανθρωπότητα. **Αυτή η τρελή ιστορία έφερε στα ταμεία 306 εκατομμύρια δολάρια το 1996 και φυσικά επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά με το «Air force one», και τον Χάρισον Φορντ, ο οποίος για να αντιμετωπίσει αυτή τη φορά τους τρομοκράτες, πιλοτάρει ο ίδιος το προεδρικό αεροσκάφος του τίτλου, το οποίο έπεσε στα χέρια τους. Σώζει έτσι την Αμερική και την κυρία προέδρου φέρνοντας στα ταμεία της Sony εκατόν εβδομήντα τρία εκατομμύρια δολάρια. Σχόλιο του περιοδικού «Time» εκείνης της εποχής: «Η ταινία δεν έχει ίχνος αληθοφάνειας. Και δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι ο πρόεδρος (ο Μπιλ Κλίντον τότε) δεν μπορεί να πιλοτάρει το Air force one! Αλλά εδώ προσπαθούν να μας ψήσουν ότι θα έσωζε την πρώτη κυρία...!» **Ο ίδιος ο Μπιλ Κλίντον προτίμησε να εκφράσει τη συμπάθειά του, όχι στην ταινία που τον φωτογραφίζει, το «Ολες οι γυναίκες του προέδρου» με τον Τζον Τραβόλτα στο ρόλο ενός γκομενιάρη Δημοκρατικού προέδρου, αλλά στον «Ερωτα του προέδρου» με τον Μάικλ Ντάγκλας. Στην ταινία υποτίθεται ότι χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία του χαρακτήρα του για την σκιαγράφηση του πορτρέτου ενός δημοκρατικού προέδρου, γλυκού χήρου, καλού πατέρα , που ερωτεύεται την Ανέτ Μπένινγκ σαν τον τελευταίο κοινό θνητό. Γλυκούλης και Δημοκρατικός, ο Σέπαρντ αλλά βομβαρδίζει και μια Λιβύη αλά Κλίντον. **Εν έτει 1995 η ταινία έφερε εξήντα εκατομμύρια δολάρια στη Sony, η οποία ειρήσθω εν παρόδω έχει στη λίστα της τις περισσότερες και πιο απίθανες προεδρικές ταινίες. Μόνο η Γουόρνερ Μπρος την ξεπέρασε με τον Τζακ Νίκολσον και το «Mars attack», το 1996. Ο πρόεδρος εδώ είναι τόσο δειλός που το καλύτερο που βρίσκει να πει όταν στριμώχνεται σε τετ α τετ με έναν Αρειανό είναι το αξέχαστο «δε γίνεται να τα βρούμε»;**Ούτε οι ρεπουμπλικανοί δεν φέρθηκαν έτσι στο σινεμά, ακόμη και στα πιο απίθανα σενάρια, όπως αυτό του «Ντέιβ, πρόεδρος για μια μέρα», όπου ο πραγματικός πρόεδρος παθαίνει εγκεφαλικό και οι κακοί σύμβουλοί του τον αντικαθιστούν με τον σωσία του, Κέβιν Κλάιν, πιστεύοντας ότι θα τον ελέγχουν. Ομως εκείνος αναδεικνύεται άνθρωπος με όραμα και πρωτοβουλίες, διαχειρίζεται δε καλά όλες τις προεδρικές υποθέσεις (συμπεριλαμβανομένης και της κυρίας προέδρου Σιγκούρνι Γουίβερ).Σενάρια φαντασίας**Ρεπουμπλικανός και επικίνδυνος είναι ο πρόεδρος Τζον Ρίτσμοντ (Τζιν Χάκμαν) στην «Απόλυτη δύναμη» του Κλιντ Ιστγουντ. Ο Χάκμαν δολοφονεί την ερωμένη του και προσπαθεί να δολοφονήσει και τον Κλιντ Ιστγουντ, αυτόπτη μάρτυρα του φόνου. **Εχουν γυριστεί βεβαίως και πιο απίθανες ιστορίες από αυτή της «Απόλυτης δύναμης». Από το 1964, για παράδειγμα, το Χόλιγουντ εξέλεξε γυναίκα. Ηταν η Πόλι Μπέργκεν στην ταινία «Kisses to my president». **Ακόμα πιο απίστευτο; Στο φετινό «Σημείο Υπεροχής» του Πίτερ Τράβις, ο πρόεδρος (Ντένις Κουέιντ) καταφέρνει να συμμαχήσει με όλους τους άραβες ηγέτες στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. **Βαθιά συντηρητικό όσο και το «Ο κ. Κανένας» με τον Κέβιν Κόστνερ εξαιρετικό στο ρόλο του ψηφοφόρου που θα εκλέξει με την ψήφο του το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Μπορεί να απολαμβάνουμε τους υποψήφιους προέδρους που τα κάνουν όλα για την ψήφο του Μπαντ ( Κόστνερ), αλλά λείπει η πολιτική ματιά και η ουσιαστική κριτική. **Ενα άλλο απίθανο σενάριο ήταν με τον τρόπο του πολύ πιο πολιτικό από το δίλημμα του Μπαντ. Εγινε ταινία από τον Μπάρι Λέβινσον το 2006, και είχε τον τίτλο «Ο άνδρας της χρονιάς». Ο Τομ Ντομπς (Ρόμπιν Γουίλιαμς), διάσημος για το καυστικό του χιούμορ παρουσιαστής της τηλεόρασης, βάζει έτσι σαν αστείο υποψηφιότητα για την προεδρία. Και εκλέγεται. Ωσπου να αποδειχθεί ότι ήταν ένα λάθος μέτρησης των ψήφων. Κι εκείνος παραιτείται γιατί πάνω απ' όλα είναι τίμιος. Οπως συμβαίνει και στην αληθινή ζωή...