Ματιά στην κλειδαρότρυπα

της Ελεωνόρας Ορφανίδου

Οταν ο Μάικλ Δουκάκης ρωτήθηκε σε ένα ντιμπέιτ, την εποχή που διεκδικούσε την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, τι θα έκανε εάν κάποιος του βίαζε τη γυναίκα, απάντησε «θα έκανα το παν για να παραπεμφθεί ο δράστης στη Δικαιοσύνη». Αφού συνήλθαν από την έκπληξη, οι αμερικανοί πολίτες ψήφισαν τον Τζορτζ Μπους senior, που θα αντιμετώπιζε πιο επιθετικά το «οικογενειακό» αυτό ζήτημα.

Στις ΗΠΑ, η οικογένεια είναι κάτι σαν ιερό και άβατο. Στην πραγματικότητα, όμως, εκεί διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση της, η οποία φυσικά περνάει και στο σελιλόιντ, είτε στο "επίσημο" σινεμά που παράγει το Χόλιγουντ, είτε στον παράλληλο κόσμο των ανεξάρτητων κινηματογραφιστών. Από αυτόν το δεύτερο κόσμο έρχονται τα «Μυστικά της κρεβατοκάμαρας» του Τοντ Φιλντ, που θα γοητεύσουν και το ελληνικό κοινό τις επόμενες ημέρες.

Η ιστορία του «In the bedroom» δεν είναι πρωτότυπη: ένα αγαπημένο ζευγάρι καλείται να αντιμετωπίσει ένα τραγικό γεγονός. Πρωτότυπη όμως είναι η οπτική του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη -γνωστού από τη συμμετοχή του ως ηθοποιού στα «Μάτια ερμητικά κλειστά»- που προχωράει τη δράση μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών του. Η εκδίκηση, ο πόνος, το μίσος, το χάος που χωρίζει δύο μαξιλάρια του ίδιου κρεβατιού, όλα αποτυπώνονται στις βραβευμένες από το Φεστιβάλ του Σάντανς ματιές της Σίσι Σπέισεκ και του Τομ Γουίλκινσον. Μαζί και η αποδόμηση της Αγίας Αμερικανικής Οικογένειας, που μάλλον δεν πάει στον παράδεισο.

Αυτό με τον δικό του τρόπο το είπε και το Χόλιγουντ και πολλοί ανεξάρτητοι, ήδη από την εποχή του «Επαναστάτη χωρίς αιτία», του «Νονού», του «Συνηθισμένοι άνθρωποι». Το είπε και ο Ντάνι ντε Βίτο με τον «Πόλεμο των Ρόουζ». Η διαφορά του θαυμάσιου Ιταλοαμερικανού από τους άλλους είναι ότι σταματάει το θρήνο και αναζητεί τη «νέα οικογένεια». Οπως και η περίφημη «Παγοθύελλα» του Ανγκ Λι, ένα αριστούργημα για την αποξένωση των σύγχρονων ζευγαριών και των παιδιών τους. Αποξένωση που γίνεται τραγωδία στο «American beaty» του Σαμ Μέντες με τον Κέβιν Σπέισι, την τελευταία εντός του πολιτικώς ορθού ρεύματος απόπειρα καταγραφής του αδιεξόδου του αμερικανικού μικρόκοσμου: το 1999, η Ακαδημία Κινηματογράφου τη γέμισε Οσκαρ...

Πώς καταφέρνουν και περνούν οι ταινίες αυτές στο ευρύ κοινό; Πιθανότατα γιατί οι περισσότερες περιέχουν το σωστό μήνυμα, δηλαδή την προστασία της οικογένειας, πάνω απ' όλα, και την επιστροφή στο σπίτι. Οι υπόλοιπες, κατ' εξοχήν προερχόμενες από το ανεξάρτητο σινεμά, είναι για τους λίγους!

Η οικογένεια όπως την ξέρουμε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και των πιο ακραιφνών αρνητών της, θα ζήσει τουλάχιστον άλλο μισό αιώνα. Κι αν επιμείνει πολύ ο Μπους τζούνιορ στην καμπάνια του κατά των προγαμιαίων σχέσεων, θα ζήσει περισσότερο. Ετσι, ταινίες σαν τα «Μυστικά της κρεβατοκάμαρας» θα λένε, με τα μάτια των ηρώων τους, τις μεγάλες αλήθειες που δεν μπορούμε να ξεστομίσουμε στη ζωή μας. Οτι η οικογενειακή ευτυχία δεν διαθέτει τεκμήριο αθωότητας και ο σκοπός της διατήρησής της δεν αγιάζει τα μέσα!

7 - 03/03/2002