Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Ο πιο μικρός μεγάλος απατεώνας







της Ελεωνόρας Ορφανίδου


Επιστρέφοντας από το ζοφερό μελλοντικό σύμπαν του «Minority report» και του «Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη», ο Στίβεν Σπίλμπεργκ προσγειώθηκε στο λαμπερό, παρελθόντα κόσμο του «κουλ».



Οχημά του, η ιστορία του Φρανκ Αμπανιελ Τζούνιορ, του πιο μικρού (σε ηλικία) μεγάλου (σε απατεωνιά) απατεώνα της Αμερικής. Στόχος του, όπως λέει ο ίδιος, η νοσταλγική αναβίωση της εποχής της αμερικανικής αθωότητας.

Πολλοί θα πουν ότι τέτοια εποχή δεν υπήρξε ποτέ, όμως ο Σπίλμπεργκ δεν μιλάει για πολιτική, αλλά για τις μέρες που στην κοινωνία η καχυποψία ήταν ελάττωμα, οι μέσοι Αμερικανοί έβλεπαν στην τηλεόραση «Πέρι Μέισον» και στο σινεμά τις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα, με κλέφτες και αστυνόμους εξίσου συμπαθείς, χωρίς να σκέφτονται ακόμη τις κλειδαριές ασφαλείας και τους συναγερμούς.

Ο τίτλος της νέας ταινίας του, την οποία θα δούμε από την Παρασκευή, «Πιάσε με αν μπορείς», μοιάζει με φράση παιδικού παιχνιδιού, διότι καταπώς μας λέει, αυτό έκανε ο ήρωάς του, Φρανκ -Λεονάρντο ντι Κάπριο- στη δεκαετία του '60: έπαιζε από τα δεκάξι του τον πλαστογράφο σε έναν κόσμο μεγάλων, σε έναν κόσμο που είχε FBI και ειδικά τον πράκτορα Καρλ Χένραϊτι - Τομ Χανκς.

Κάθε φορά που η αστυνομία ονειρευόταν τη βέβαιη σύλληψή του, ο νεαρός κύριος Αμπανιελ βρισκόταν ένα βήμα μπροστά. Και μόλις γλίτωνε... φορούσε το ειλικρινές αφοπλιστικό του χαμόγελο, εξίσου αθώο με την ηλικία του, και γινόταν παιδίατρος του «Τζόρτζια Χόσπιταλ», πιλότος της «ΡΑΝ-ΑΜ», βοηθός εισαγγελέα και καθηγητής ιστορίας, πλαστογραφούσε έγγραφα, ταυτότητες και έβγαζε εκατομμύρια δολάρια, διότι, όπως λέει ο πρωταγωνιστής Ντι Κάπριο, ζούσε σε μια εποχή που κέρδιζε εύκολα κάποιος τη ζωή του χάρη σε ένα χαμόγελο ή μια χειραψία. Πενηντατεσσάρων ετών σήμερα, ο Αμπανιελ θυμάται στο βιβλίο που συνέγραψε ότι έλεγε στον εαυτό του: «Πω, πω, θα 'ναι φοβερό να πετάς ένα αεροπλάνο». Και απλώς το 'κανε.

Τι λέει ο κύριος Σπίλμπεργκ; «Θυμάμαι που, έφηβος ακόμα, φορούσα κοστούμι και γραβάτα και έμπαινα στα μεγάλα στούντιο και τα γραφεία παραγωγής της Γιουνιβέρσαλ υποδυόμενος το στέλεχος, για να δω πώς γίνονται οι ταινίες. Επαιζα κι εγώ προσπαθώντας να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα».

Βεβαίως, ο μεγάλος σκηνοθέτης δεν καταχράσθηκε δύο εκατομμύρια δολάρια, ούτε μπήκε ποτέ στη λίστα των δέκα πιο επικίνδυνων Αμερικανών όπως ο πρωταγωνιστής του και η ταινία σε καμία περίπτωση δεν δίνει μαθήματα ανηθικότητας. Ο νεαρός, έχει κώδικα τιμής και ευαισθησίες, που επιτρέπουν και τη δημιουργία της ιδιότυπης σχέσης του με τον κυνηγό του, Τομ Χανκς.

Η ταινία δίχασε στην Αμερική κοινό και κριτική όχι ως προς το πόσο καλή είναι. Ολοι συμφώνησαν πως ο Τζο Ουίλιαμς έγραψε μια θαυμάσια μουσική, με το σαξόφωνο να αναλύει την ψυχή των πρωταγωνιστών σε νότες, και ότι ο Κρίστοφερ Ουόκεν κέρδισε τους πρωταγωνιστές ερμηνεύοντας υπέροχα τον Φρανκ Αμπανιελ τον μεγαλύτερο. Και οι δύο προτάθηκαν για Οσκαρ.

Οσο για τον κύριο Αμπανιελ, αφού έκλεισε τις εκκρεμότητές του με το νόμο, έγινε σύμβουλος επενδύσεων και επί ολόκληρα 25 χρόνια σύμβουλος στην υπηρεσία Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος του FBI!




7 - 23/02/2003

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλές οι ιστορίες από τα παλιά, αλλά τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει να σχολιάσεις;

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς τα τελευταία μου κείμενα βρίσκονται αρκετά πίσω, καθώς προσπαθώ να αναρτήσω όλα τα παλιά. Ραντεβού με νέο θέμα, και μάλιστα επίκαιρο, τα μεσάνυχτα της Κυριακής.