Αγαπώντας τους Mop Mop- An amateur in Six dogs

 


  Έχω βρεθεί σε συναυλίες στο Σέντραλ Παρκ και στο Γουέμπλεϊ , στο ΟΑΚΑ και στο Τέρα Βάιμπ, στην Αίθουσα του Παρνασσού και στο Μέγαρο Μουσικής. Ο χώρος μετράει: αλλιώς ακούς Μπετόβεν στη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου ο ήχος συνοδοιπορεί με το περιβάλλον αλλιώς στην αίθουσα του Ολύμπια , όπου απαιτείς η μουσική να νικάει την αίθουσα, να σε βγάζει από αυτήν.

Το Σάββατο 13 Απριλίου ήμουν στο Six dogs. Όχι ως θεατής του live των Mop Mop αλλά ως μέρος της ομάδας που τους έφερε και επιχείρησε να τους γνωρίσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Μέτραγε ο χώρος, μέτραγε η μουσική τους , μέτραγε και η προσπάθεια να κάνεις τους ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Μια διαδικασία που οι επαγγελματίες του είδους την ξέρουν και την ακολουθούν και οι ερασιτέχνες όπως εγώ προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε αυτό,ο ερασιτεχνισμός μου δηλαδή, αλλά στο τέλος, σαφέστατα αγάπησα εγώ τους Mop Mop, κι εκείνο το βράδυ στο Six Dogs πέρασα υπέροχα με το Isle of magic και τις άλλες μουσικές τους. Με τους αυτοσχεδιασμούς και το δήθεν μπλαζέ ύφος του Αντρέα Μπενίνι όταν τραγούδαγε αυτή τη “μπάσταρδη” τζαζ του, με τον Ανδρέα και το Δημήτρη, τους ανθρώπους της Groove production , ερασιτέχνες  μόνο στον τρόπο που αγαπούν τη μουσική, με τον Xandra-art και την Αλεξάνδρα  Κατσαρού και τις υπέροχες φωτογραφίες τους.

Και κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο ο χώρος, οι μουσικές ή οι μπύρες. Στις συναυλίες μετράει κι ο τρόπος που κοιτάς. Αυτό που κουβαλάς απ΄ το σπίτι σου προσερχόμενος και το δένεις με τα τραγούδια και τους ανθρώπους.