Αγαπώντας τους Mop Mop- An amateur in Six dogs

 


  Έχω βρεθεί σε συναυλίες στο Σέντραλ Παρκ και στο Γουέμπλεϊ , στο ΟΑΚΑ και στο Τέρα Βάιμπ, στην Αίθουσα του Παρνασσού και στο Μέγαρο Μουσικής. Ο χώρος μετράει: αλλιώς ακούς Μπετόβεν στη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου ο ήχος συνοδοιπορεί με το περιβάλλον αλλιώς στην αίθουσα του Ολύμπια , όπου απαιτείς η μουσική να νικάει την αίθουσα, να σε βγάζει από αυτήν.

Το Σάββατο 13 Απριλίου ήμουν στο Six dogs. Όχι ως θεατής του live των Mop Mop αλλά ως μέρος της ομάδας που τους έφερε και επιχείρησε να τους γνωρίσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Μέτραγε ο χώρος, μέτραγε η μουσική τους , μέτραγε και η προσπάθεια να κάνεις τους ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Μια διαδικασία που οι επαγγελματίες του είδους την ξέρουν και την ακολουθούν και οι ερασιτέχνες όπως εγώ προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε αυτό,ο ερασιτεχνισμός μου δηλαδή, αλλά στο τέλος, σαφέστατα αγάπησα εγώ τους Mop Mop, κι εκείνο το βράδυ στο Six Dogs πέρασα υπέροχα με το Isle of magic και τις άλλες μουσικές τους. Με τους αυτοσχεδιασμούς και το δήθεν μπλαζέ ύφος του Αντρέα Μπενίνι όταν τραγούδαγε αυτή τη “μπάσταρδη” τζαζ του, με τον Ανδρέα και το Δημήτρη, τους ανθρώπους της Groove production , ερασιτέχνες  μόνο στον τρόπο που αγαπούν τη μουσική, με τον Xandra-art και την Αλεξάνδρα  Κατσαρού και τις υπέροχες φωτογραφίες τους.

Και κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο ο χώρος, οι μουσικές ή οι μπύρες. Στις συναυλίες μετράει κι ο τρόπος που κοιτάς. Αυτό που κουβαλάς απ΄ το σπίτι σου προσερχόμενος και το δένεις με τα τραγούδια και τους ανθρώπους.

Ο θαυμαστός (οχι τόσο νέος πια) κόσμος της WIKIPEDIA

Η Wikipedia δεν είναι απλώς μια ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια, τουλάχιστον όχι για τους ανθρώπους που συντονίζουν το έργο της Wikimedia Foundation, όπως ο Ασάφ Μπάρτοφ, υπεύθυνος επικοινωνίας για το νότιο ημισφαίριο, ο οποίος βρέθηκε σήμερα στην Αθήνα για μια διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Γι αυτόν και τους φανατικούς «wiki-παιδιστές» είναι μια κοινότητα ανθρώπων που κοινωνούν δωρεάν τη γνώση σε όλους. Κι όταν λεν όλους εννοούν όλους. Οι εθελοντές της γράφουν τα λήμματα τους σε 280 γλώσσες, πολλές εκ των οποίων δεν υπάρχουν καν στον ψηφιακό κόσμο και δημιουργούνται εκ τους μηδενός (με νέα λογισμικά που «τρέχουν» π.χ. μια ινδική διάλεκτο), διότι διαφορετικά δεν μπορεί να επιτευχθεί ο κεντρικός της στόχος: «Η Wikipedia» όπως αποσαφήνισε από την αρχή της ομιλία του ο Ασάφ Μπάρτοφ, «θέλει να φτιάξει ένα κόσμο στον οποίο το κάθε ανθρώπινο πλάσμα θα έχει πρόσβαση στη γνώση. «Σήμερα , απλώς ονειρευόμαστε έναν τέτοιο κόσμο».
Η ομιλία του σε ένα μικρό αλλά εξοικειωμένο με τον θαυμαστό, ηλεκτρονικό κόσμο, κοινό είχε τον ενθουσιασμό μιας λαμπρής διαδρομής με την πέμπτη σε επισκεψιμότητα θέση στο Web, τα 500 εκατομμύρια επισκέπτες ανά μήνα αλλά και τον προβληματισμό για την πτώση του αριθμού των συντακτών των άρθρων (-25% από το 2007), για την μειωμένη γυναικεία παρουσία (μόλις το 10-12% των λημμάτων γράφονται από γυναίκες) , για τα γηρατειά που έρχονται νωρίς στο αχανές ιντερνετικό στερέωμα αν δεν ανανεώνεται η πληροφορία ή το λογισμικό σου.
Τα ελληνικά μεγέθη λαμπρά-Η ελληνική έκδοση με τα 86.500 λήμματα είναι από τις πιο πλούσιες, με 240 συντάκτες να γράφουν περισσότερα από πέντε λήμματα το μήνα, με 40 να γράφουν περισσότερα από εκατό λήμματα, με σχολικές τάξεις να φτιάχνουν συλλογικά ένα λήμμα ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Εδώ εμπλέκεται και ο Σύλλογος των Φίλων της Μουσικής, που με τη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη, έφτιαξε την ομάδα των School Wikipedians. Σε συνεργασία με το αμερικανικό κολέγιο Pierce πραγματοποίησε εργαστήρια εμπλουτισμού της ελληνικής Wikipedia , στο οποίο συμμετείχαν 26 παιδιά Γυμνασίου. Οι συναντήσεις αυτές των School Wikipedians πραγματοποιήθηκαν έπειτα από συνεννόηση με τους καθηγητές των σχολείων, έγιναν στο πλαίσιο του μαθήματος της μουσικής και η συγγραφή των λημμάτων ήταν κομμάτι της σχολικής τους εργασίας.
Όχι τυχαία ο Ασάφ Μπάρτοφ επισκέφτηκε κάποια σχολεία, και μίλησε για την συγκρουσιακή σχέση της Wikipedia στο παρελθόν με την εκπαιδευτική πλειοψηφία που τη θεωρούσε μη αξιόπιστη πηγή. Όμως η εικόνα αυτή άλλαξε , και από τις πραγματικότητες- είτε το έλεγε κάποιος είτε όχι διάβαζε τη Wikipedia- και από την στάση της ίδιας της εγκυκλοπαίδειας που παρότρυνε σε έρευνα , κριτική προσέγγιση και διόρθωση των λημμάτων της.
Εξάλλου αν γράψεις wikistream ένας on line κόσμος συγγραφής και διόρθωσης λημμάτων ανοίγεται μπροστά σου. Την ώρα που κάποιος γράφει, κάποιος τον βλέπει. Κοινή γνώση, σε κοινή θέα με όσα μπορεί να σκεφτείς κανείς που παρακολουθεί ή παρακολουθείται…

FROM DEATH TO DEATH -Κοιτώντας το σώμα

Στο κέντρο μιας μεσαιωνικής στην όψη πόλης που φέρει την αύρα μιας αποκεφαλισμένης βασίλισσας (και της τουριστικής απεικόνισης της ζωής και του θανάτου της), μια έκθεση μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης συνομιλεί με τους θεατές της, πλήρως αφοσιωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η πόλη ειναι το Εδιμβούργο, η βασίλισσα φυσικά η Μαρία Στιούαρτ και η έκθεση το “From death to death and other small tales”- η ιδιαίτερη συνομιλία της Συλλογής Σύγχρονης τέχνης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και της Εθνικής Πινακοθήκης Μοντέρνας Τέχνης της Σκοτίας.
Το διώροφο κτίριο της Πινακοθήκης που στεγάζει την αναπάντεχη συνάντηση, περιέχει σε κάθε δωμάτιο το απρόοπτο. Σε συγκλονίζει ο Μαγκρίτ με τη “Γυμνή Αναπαράσταση”, ο Στάθης Λογοθέτης με τις ¨Ανοιχτές Πληγές”, ο Γιόσεφ Μπόις με το κοστούμι από τσόχα ως ανάμνηση επιβίωσης από τον πόλεμο. Σε συναρπάζει το οτι όντως , γίνεται να συνομιλούν ο Πικάσο, η Σάρα Λούκας, ο Νταλί, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ο Μαξ Ερνστ , ο Κανιάρης , ο Ρόμπερτ Γκόμπερ , ο Ζαν Αρπ, η Λουίς Μπουρζουά, ο Ερνέστο Νέτο.
Σε συγκινεί η όψη του σώματος, ως κέλυφος του φθαρτού αλλά και του αθάνατου, σε αγγίζει η βία, ο θάνατος. Αποκτάς πλήρη αίσθηση του υλικού και γεμίζεις από την εμπειρία εντός ενός δωματίου στο οποίο είσαι για λίγο συγκυρίαρχος όχι απλά επισκέπτης. Οι μεγάλες κατασκευές σε αναγκάζουν να προτάξεις και συ σώμα και ψυχή, οι μικρές να ακουμπήσεις το έσω σου πάνω τους. Το εγχείρημα οικειότητας των επιμελητών πέτυχε: Νιώθεις ότι είσαι μέσα σε ένα σπίτι και λόγω εγγύτητας με τα έργα αντιλαμβάνεσαι τί συμβαίνει. Εξάλλου τα ίδια έργα-το αποδεικνύει η έκθεση τους στο Μπιλμπάο- αν μπουν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, αποκτούν μια νέα ζωή και νοηματοδοτούν διαφορετικά τις πραγματικότητες.
Έξω από την έκθεση της Πινακοθήκης του Εδιμβούργου είναι το contex της πόλης, μια κοινωνία που σφύζει από ζωή χάρη στο ταμπεραμέντο των σκοτσέζων και τον φοιτητόκοσμο που γεμίζει τα παμπ , τα μπαράκια και τα μπιστρό.
Σ ένα μπιστρό συναντήσαμε και τον συλλέκτη Δημήτρη Δασκαλόπουλο ( τον πρόεδρο του ΣΕΒ), ο οποίος παρά το γεγονός ότι η συλλογή του είναι μια από τις σημαντικότερες σύγχρονης τέχνης στον κόσμο, αποποιείται τον τίτλο: “Δεν είμαι συλλέκτης υπό την κλασική έννοια του όρου” είπε, χαρακτηρίζοντας τη συλλογή του ως ένα αποθετήριο που μπορεί να χρησιμεύσει για δανεισμό σε μικρές και μεγάλες εκθέσεις και προαναγγέλλοντας τη δραστηριοποίηση της εντός των τειχών.
Δεν θα γίνει στέγαση της σε κάποιο χώρο αλλά με διαφορές δράσεις θα ανοιχτεί στο κοινό και θα φέρει τους Έλληνες σε επαφή με τη σύγχρονη τέχνη. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει στις αρχές του 2014. Και η κρίση θα επιχειρηθεί να γίνει ευκαιρία.