Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

«Singin’ in the rain» στο Μπάντμιντον



Το 1952 ο Τζιν Κέλι, δημιούργησε και ερμήνευσε το πιο διάσημο νούμερο στην παγκόσμια ιστορία του μιούζικαλ: το χορευτικό του “Singin’ in the rain”! Η πασίγνωστη μελωδία που χόρεψε υπό βροχή, στην ομότιτλη ταινία που συνσκηνοθέτησε με τον Στάνλεϊ Ντόνεν, συνόδεψε τα θεσπέσια βήματα του προς την αθανασία!

Ο Κέλι ήταν σαράντα ετών, είχε σαράντα πυρετό στο γύρισμα και δεν κατάλαβε ότι η εικόνα του σ’ εκείνη τη σκηνή θα γινόταν σημαίνον κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας της τέχνης. Πάντα έλεγε εξάλλου ότι ήταν καλύτερος όχι στο «Ένας αμερικανός στο Παρίσι» όπως θα μπορούσε να εικάσει κάποιος, αλλά στο «Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες» («On the town»), την πρώτη κοινή σκηνοθετική του δουλειά με τον Ντόνεν και συμπρωταγωνιστές το Φρανκ Σινάτρα και τη Μέριλιν Μονρό. Η αλήθεια είναι ότι το “Τραγουδώντας στη βροχή” άρεσε αλλά δεν ενθουσίασε το κοινό ( 8o στο box office εκείνη τη χρονιά) και δεν πήρε κανένα Όσκαρ. Η ιστορία όμως αποκατέστησε τα πράγματα. Θεωρείται πλέον το καλύτερο μιούζικαλ όλων των εποχών, και η καλλιτεχνική του αξία αναγνωρίστηκε με την ύψιστη για τους Αμερικανούς διάκριση, την ένταξη του στον κατάλογο της Βιβλιοθήκης του Αμερικανικού κογκρέσου με τους εθνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς.





57 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες, το «Τραγουδώντας στη Βροχή» στη θεατρική του εκδοχή, έρχεται στην Ελλάδα. Στις 21 Οκτωβρίου ανεβαίνει για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο «Μπάντμιντον» με πρωταγωνιστή τον αμερικανό Τιμ Φλέιβιν , ο οποίος μένει πιστός στις χορογραφίες του Τζιν Κέλι και στο άρωμα της ταινίας του ’52. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι σε σκηνοθεσία της Άλισον Πόλαρντ. Η σκηνοθέτης πάτησε πάνω στην αλυσίδα των θεατρικών μεταφορών του μιούζικαλ που έχει την αρχή της στη δεκαετία του ’80, τότε που ένας δικηγόρος από το Σικάγο, ο Μορίς Ρόζενφιλντ έπεισε την Metro-Goldwyn-Mayer να του παραχωρήσει τα δικαιώματα της ταινίας προκειμένου να ανεβάσει μια θεατρική της εκδοχή στο Μπρόντγουεϊ. Τελικά το μιούζικαλ ανέβηκε στο Λονδίνο υπό την εποπτεία του συγγραφικού διδύμου της ταινίας, των Betty Comden και Adolph Greene. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης του 1983, Τόμι Στιλ, είχε παρακολουθήσει την ταινία 130 φορές, οι συγγραφείς έκαναν μόνο τις απαραίτητες μετατροπές και κάπως έτσι το θεατρικό “Singin’ in the rain” έμεινε γνήσιο τέκνο του κινηματογραφικού αριστουργήματος.

Η υπόθεση φυσικά είναι η ίδια: Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει με επιτυχία στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ ( στην ταινία ο Τζιν Κέλι, στη θεατρική εκδοχή ο Τιμ Φλέιβιν), ο οποίος μετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα με μεγάλη επιτυχία εν αντιθέσει με τη συμπρωταγωνίστρια του Λίνα Λαμόντ (Τζιν Χάγκεν στο σινεμά, στην παράσταση η Έιμι Γκρίφιθς) η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτό το ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερμήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η Ντέμπι Ρέινολντς, δεκαεννιά ετών τότε και πρωτοεμφανιζόμενη. Στο θέατρο θα δούμε την ανερχόμενη βρετανίδα Τζέσικα Παντς! Η Κάθι και στο σινεμά και στη σκηνή ανατρέπει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών, κοινώς κάνει τη Λίνα να καταλάβει ότι δεν είναι ερωτευμένη με τον Ντον και τον Ντον να καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος με την Κάθι.

Η κινηματογραφική εκδοχή είχε και μια δεύτερη ανάγνωση, όπως άλλωστε πολλά αριστουργήματα που στο πίσω πλάνο διηγούνται τις μεγάλες ιστορίες των ανθρώπων. Το «Τραγουδώντας στη βροχή» αποτελεί μια εξαιρετική σπουδή πάνω στην αλλαγή που φέρνει η τεχνολογία στη ζωή, όχι μόνο στην ανάγκη προσαρμογής του ανθρώπου σε αυτήν για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και στην αλλαγή του έσω κόσμου του. Όλη αυτή η προβληματική ξετυλίγεται μέσα από μια υπέροχη ιστορία, που υμνεί τη χαρά, την παιδικότητα που έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ένα δυνατό μύθο. Που έχει επίσης χαριτωμένες εκτός σκηνής ιστορίες, όπως ότι ο Τζιν Κέλι βρεχόταν την ώρα που χόρευε και τραγουδούσε το Singin’ in the rain όχι μόνο με νερό αλλά και με γάλα για να γράφει καλύτερα η βροχή στην κάμερα και να κολλάει το κοστούμι του.

Η βροχή έγραψε και θεατρική ιστορία. Σε μία από τις παραστάσεις του Singin’ in the Rain στο θέατρο London Palladium χάλασε ο μηχανισμός και οι τεχνικοί εμφανίστηκαν στη σκηνή με μάνικες, κάνοντας αναγκαστικά ..παπί τον Τόμι Στιλ, την ώρα που τραγουδούσε το «Singin’ in the rain», το οποίο , για την ιστορία , δε γράφτηκε για την ταινία! Αντιθέτως η ταινία γυρίστηκε γι αυτό και γι άλλα τραγούδια που ο παραγωγός της Άρθουρ Φριντ είχε γράψει μαζί με τον συνθέτη Νάτσιο Χερμπ Μπράουν , είκοσι χρόνια πριν. Ακούστηκε δε, πρώτη φορά, στην ταινία «Hollywood revue” το 1929, ενώ το τραγούδησε και η Τζούντι Γκάρλαντ το 1940 στην ταινία «Little Nellie Kelly”. O Τζιν Κέλι , το έκανε το ‘52 συνώνυμο της χαράς και του έρωτα. Και το ’71 ο ιδιοφυής Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «Κουρδιστό πορτοκάλι» ( ένα δοκίμιο για τη βία) του έδωσε κόντρα ρόλο. Το “Singin’ in the rain” το τραγούδησε- και το χόρεψε- ο πρωταγωνιστής του , Άλεξ, στην περίφημη σκηνή του βιασμού!

Δεν υπάρχουν σχόλια: